حفظ منافع برای هر کشوری یک مسئله رایج در جهان سیاست است و کشورهای بسیاری هستند که برای این حفظ منافع، روابط تنگاتنگی از لحاظ سیاسی و اقتصادی با هم برقرار می کنند، اما چون رسانهها فرمانبردار غرب هستند ابعاد این روابط نشان داده نمیشود.
عالم سیاست عالم بدهبستان است؛ اگر در روابط سیاسی سایر کشورها تأملی جدی داشته باشیم به این نتیجه خواهیم رسید که حفظ منافع برای هر کشوری یک مسئله رایج در جهان سیاست است، شاید رنگ و بوی آن در مقایسه با کشورهای مختلف متفاوت باشد اما قالب و روال کار یکی است. بهطور مثال کشور روسیه که هیچگونه قرابت دینی و نژادی با سوریه ندارد، به دلیل منافع منطقهای، در حال کمک نظامی و غیرنظامی گستردهای به سوریه است و یا در روابط چین و کره شمالی، با توجه به اینکه این دو هیچ سنخیت سیاسی و اقتصادی با هم ندارند اما به دلیل همسایگی و منافع مشترک از یکدیگر حمایت میکنند.
یا بهطور مشخص عربستان به خاطر تعلقات سیاسی که با آمریکا دارد و به منظور ضربه زدن به ایران که به نوعی دشمن مشترکشان به حساب میآید، پس از برجام، حاضر شد تا قیمت نفت خود را از حدود ۱۲۰ دلار به حدود ۵۰ دلار برساند. این مسئله برای کشوری مثل عربستان که تنها سرمایهاش نفت است بسیار گران تمام میشود، اما او با این کار دارد برای منافع ملی خود سرمایهگذاری میکند، زیرا تضعیف ایران به نفع اوست تا در درازمدت بتواند بازارهای نفتی که ایران برای خود دارد را تصاحب کند و سرمایه رفته را بازگرداند و با این کار، تیری به دو نشان زده است. پس بیایم بهجای هزینه، از کلمه سرمایهگذاری استفاده کنیم. اکنون ایران نیز اگر در منطقه فعال است، در حال سرمایهگذاری برای بالا بردن امنیت کشور خود است و اگر بخواهیم با نگاه اقتصادی نیز نگاه کنیم، به نوعی در حال ایجاد احساس امنیت بین منطقهای، به منظور جذب سرمایههای اقتصادی برای کشور است.