اگر زنان در ایام خاصی نتوانند مشغول عبادت شوند که به ایمان آنها خلل وارد شود در بقیه ایام این نقصان قابل جبران است و زنان می توانند از آن فرصت ها بهره مند شوند و به عبادت بپردازند.
در خطبه هشتاد نهج البلاغه، حضرت امیر(علیه السلام) در باره ایمان زنان می فرمایند: «نقصان ايمان زنان، در بر كنار بودن از نماز و روزه در ايّام «عادت حيض» آنان است.»[نهج البلاغه، خطبه80]؛ اما برای این که روشن شود که منظور حضرت، نقص ذاتی و وجود مانعی برای ایمان، در زنان نیست باید گفت زنان در نه سالگی به سلوغ بلوغ می رسند و مردان در پانزده سالگی، بنابراین، زنان شش سال قبل از اینکه به مردان نماز و روزه واجب باشد، مشغول چنین عبادت هایی بودند، لذا توفیق زن در این مساله بیش از مرد است. زن گرچه ممكن است در طی دوران عادت، از برخی از عبادات محروم باشد اما تمامي آنها جبران پذير است، زيرا قضای روزهها را به جا میآورد و برای نماز اگر وضو بگيرد و در مصلّای خود رو به قبله بنشيند، و به مقدار نماز، ذكر بگويد ثواب نماز را میبرد. خلاصه آنکه: زنان نقص ایمان ندارند ولی اگر در ایام عادت، بطور کلی عبادت را ترک کنند، موجب نقص ایمان می‌شود؛ که البته قابل جبران است.
به تعبیر آیت الله جوادی: «اگر نقصانی در ايمان باشد و علت آن هم نقص در عبادت باشد، نه تنها قابل جبران است بلكه اگر زن به اين فكر بيفتد كه دوران شش ساله (مدت زمانی‌که زن قبل از بلوغ مرد، بالغه می‌شود) را مغتنم بشمارد عظمتی فزونتر نيز خواهد يافت.»[زن در آینه جلال و جمال، ص381]
پی نوشت:
شريف الرضي، محمد بن حسين، نهج البلاغة( للصبحي صالح)، هجرت، قم، 1414 ق، خطبه80.
جوادی آملی، زن در آینه جلال و جمال، اسرا، قم، 1379، ص381.