- انسان وقتی در مسئولیتی قرار می گیرد قبل از آن باید ظرفیت چنین جایگاهی را داشته باشد تا در مواجهه با مخالفین سعه صدر خود را از دست ندهد و بر نفس خود مسلط باشد، زیرا بدین وسیله می‌تواند مخالفین را به سمت خود جذب نماید.
برخورد مناسب با مخالفین و تحمل قول مخالف از جمله صفاتی است که هر انسانی باید خود را به آن مزین کند. اما این صفت در مسئولین باید بیش از بقیه مردم باشد تا با کوچک ترین انتقاد و احیانا توهینی مقابله به مثل نکنند و سعه صدر خود را از دست ندهند، همانطور که سیره معصومین (علیهم السلام) به همین شکل بوده است.
نقل شده است که یکی از مخالفان، امام را بسیار می آزرد و به ایشان دشنام می داد. صبر یاران امام به سر آمد و به ایشان عرض کردند: «اجازه دهید او را به سزای عملش برسانیم.» امام آنها را از این کار نهی کردند و نشانی آن مرد را پرسیده، سوار بر مرکبی شد و به سوی مزرعه وی در خارج از مدینه رهسپار گردید. به محض این که مرکب امام وارد مزرعه شد، آن شخص شروع به فحاشی کرد که چرا وارد مزرعه من شده ای؟ امام (علیه‌السلام) فرمود: «ارزش مزرعه ات چقدر است و امید داری امسال چه مقدار سود ببری؟» گفت: روی هم دویست اشرفی. امام سیصد اشرفی به او داد و باروی گشاده چند کلمه ای با او صحبت کرد. آن شخص از رفتار زشت خویش پشیمان شد و از امام عذر خواست. روز بعد آن شخص را درمسجد نشسته یافتند. چون چشمش به امام افتاد، عرض کرد: «اللَّهُ أَعْلَمُ حَيْثُ يَجْعَلُ رِسالَتَه [انعام/ 124] خداوند آگاهتر است كه رسالت خويش را كجا قرار دهد.» [منتهی الآمال، ج 2، ص 211]
پی نوشت:
قمی، عباس، منتهی الآمال، تهران، مبین اندیشه، 1390، ج2، ص211.