اجبار به حجاب عاملی برای مصونیت

اصل وجوب حجاب برای زن و اين كه اعضای بدنش از جمله موهايش را از نامحرم بپوشاند يك امر مسلّم و ضروری دين به شمار می‌آيد. آيات و روايات بسیاری به صراحت دلالت بر وجوب حجاب برای زن دارند. خداوند در قرآن می فرماید: «يا أَيُّهَا النَّبِيُّ قُلْ لِأَزْواجِکَ وَ بَناتِکَ وَ نِساءِ الْمُؤْمِنينَ يُدْنينَ عَلَيْهِنَّ مِنْ جَلاَبِيبِهِنَّ ذلِکَ أَدْني‏ أَنْ يُعْرَفْنَ فَلا يُؤْذَيْنَ وَ کانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحيماً [احزاب/59] ای پیامبر! به همسران و دخترانت و زنان مؤمنان بگو: «جلبابها [روسری های بلند] خود را بر خویش فروافکنند، این کار برای اینکه شناخته شوند و مورد آزار قرار نگیرند بهتر است (و اگر تا کنون خطا و کوتاهی از آنها سر زده توبه کنند) خداوند همواره آمرزنده رحیم است.» در این آیه خداوند اولا به وجوب حفظ حجاب اشاره می فرماید و همچنین به دو فایده‌ حجاب اشاره می کند اینکه اولا خود زنان از اذیت و آزار حفظ می شوند و همچنین مانع تعدی دیگران به آنها می شود. [تفسیرنمونه، ج17، ص430] با اثبات اینکه حجاب مبنای شرعی دارد و بی‌حجابی گناه بوده و موجب عذاب اخروی است، این نکته را باید اضافه کرد که درست است حجاب یك امر شخصی است ولی به دلیل آثار اجتماعی بی حجابی در جامعه، یك امر اجتماعی محسوب می شود. بی حجابی و پوشش نامناسب زنان، آثاری چون مفاسد اجتماعی در پی دارد. مسلّم است كه حکومت حق تجسّس در امور شخصی و حریم خصوصی آنان را ندارد، ولی از آن جایی كه بی‌حجابی بستری مناسب برای آلوده کردن جامعه داشته و یك گناه آشكار محسوب می شود، حکومت حق دارد به جهت مفاسدی كه به دنبال دارد با جعل قوانینی از آن جلوگیری كند.

پی‌نوشت:
آیت الله مکارم شیرازی، تفسیرنمونه، دارالکتب الاسلامیه، 1374، ج17، ص430.