نیازهای مردمی یا نعمت الهی

در طول روز انسان‌هایی را می‌بینیم که به کمک ما احتیاج داشته، یا به ما مراجعه کرده و از ما طلب کمک می‌کنند. کمک‌هایی که انجام آن از دست ما ساخته است. در این میان برخی از ما ترش‌رویی کرده و نیاز آن افراد را بر طرف نمی‌کنیم. برخی نیز آستین‌ها را بالا زده و در حد توانشان گره‌گشایی می‌کنند. آن چیز که معلوم است این است که آن گره تا ابد باقی نخواهد ماند و به دست ما یا دیگران باز شده و یا خود به خود رفع می‌شود؛ ولی آن کس که در رفع آن مشکل قدمی برداشته یا تلاشی کرد، مطمئناً پیروز ماجراست. آنها برای خدا کاری را انجام دادند و خداوند نیز پاداش‌های دنیوی و اُخروی بسیاری را برای آنها مهیّا می‌کند. آنها پیش وجدان خود راحت بوده و از آسایش روانی زیبایی برخوردار می‌شوند. احساس رضایت‌مندی از زندگی پیدا کرده و به خود افتخار می‌کنند. در مقابل افرادی که بی‌تفاوت بودند و برای حل مشکل و نیاز دیگران تلاشی نکردند؛ باید منتظر قهر هستی باشند. آنها پیام خوبی از خود صادر نکرده و نباید منتظر دریافت پیام خوب باشند. از این رو در حدیثی از امام حسین(علیه‌السلام) می‌بینیم که حضرت فرمودند: «اعْلَمُوا أَنَّ حَوَائِجَ النَّاسِ إِلَيْكُمْ مِنْ نِعَمِ اللَّهِ عَلَيْكُمْ، فَلَا تَمَلُّوا النِّعَمَ فَتَحُوزُوا نِقَماً؛ از نعمتهای خدا این است که مردم، حوائج خود را نزد شما می آورند؛ پس از نعمتهای خدا(که حاجت مردم است) خسته و ملول نشوید که تبدیل بلا می‌شود.»[نزهه الناظر، ص۸۱]

پی‌نوشت:
نزهة الناظر و تنبيه الخاطر، حلوانى، حسين بن محمد بن حسن بن نصر، مدرسة الإمام المهدي عجل الله تعالى فرجه الشريف‏، قم‏، ۱۴۰۸ ق‏، ص۸۱.