برپایی مراسم عزاداری برای سالار شهیدان، از جمله سنت‌های حسنه‌ای است که ائمه(علیهم‌السلام) به شیعیان خود سفارش کردند.
در روایتی امام باقر(علیه‌السلام) نسبت به کسی که در روز عاشورا نمی‌تواند به زیارت آن حضرت برود، اینگونه دستور عزاداری داده و فرمودند: «بر حسین(علیه‌السلام) ندبه و عزاداری و گریه کند و به اهل خانه خود دستور دهد که بر او بگریند و در خانه‌اش با اظهار گریه و ناله بر حسین(علیه‌السلام)، مراسم عزاداری بر پا کند و یکدیگر را با گریه و تعزیت و تسلیت گویی در سوگ حسین(علیه‌السلام) در خانه‌هایشان ملاقات کنند.»[کامل الزیارات، ص175] لذا اینگونه نیست که مراسم عزاداری، در زمان ائمه(علیهم‌السلام) وجود نداشته و از مسائلی باشد که بعدا شیعیان آن را بوجود آورده اند.
آیت الله بهجت(رحمه الله) نقل می‌‌کنند: «ماموریت رضا خان این بود که دستگاه روحانیت و روضه‌خوانی را تقریبا تعطیل کند؛ لذا در آن زمان نزد آقا شیخ عبدالکریم حائری(رحمه‌الله‌علیه) گفته شد: روضه‌خوانی امر مستحبی است، شما با جلوگیری رضا خان از آن مخالفت نکنید. ایشان در جواب فرمودند: بله، مستحب است، اما هزار واجب در آن است.»[رحمت واسعه، ص274]
پی‌نوشت:
ابن قولويه، جعفر بن محمد، كامل الزيارات، دار المرتضوية، نجف اشرف، 1356 ش، ص175
بهجت، محمد تقی، رحمت واسعه، موسسه فرهنگی هنری البهجه، پاییز1395، ص274.