-ایمان به خدا به معنای بندگی و انجام دستورات اوست.
خداوند متعال انسان را خلق کرد و درباره او فرمود«وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِيَعْبُدُون [ذاریات/56] جن و انس را جز براى پرستش خود نيافريدهام» لذا هدف از خلقت بندگی و عبادت خداوند متعال است؛ عقل بشر نیز حکم می‌کند: چون انسان بنده و مخلوق خداست و همه چیزش را خدا آفریده، باید او را تقدیس و عبادت کند و تنها بنده او باشد. بدون شک بندگی خداوند متعال نیز به اجرای دستورات او در زندگی است، دستوراتی که در قرآن و سنت معصومین(علیهم‌السلام) آمده است و در به اصطلاح «انجام واجیات و ترک محرمات» می‌باشند. بنابراین ما باید تمام واجبات الهی مانند نماز، روزه، خمس، حج، جهاد و... را انجام داده و تمام گناهان مانند دزدی، زنا، حرام خواری، غیبت، دورغ و... را ترک کنیم. حال اگر کسی واجبات را انجام داد و محرمات را ترک کرد، بداند ایمان دارد و ایمان او از درجه بالایی برخوردار است، لذا دیگر نباید به وسوسه‌های درونی مبنی بر این‌که «من ایمان ندارم» گوش داد، این وسوسه‌ها از شیطان است و قصد دارد با این‌گونه سخنان، ما را نسبت به گناهان سست کرده و آن‌ها را مرتکب شویم. زیرا کسی که به خود بگوید ایمان نداری، به راحتی سراغ گناه می‌رود؛ بنابراین نباید به این وسوسه‌ها اعتنا کنید و به خود مطمئن باشید که ایمان دارید و مواظب ایمان خود باشید و سعی کنید روز به روز بر آن افزوده و بیشتر خدای خویش را عبادت کنید.