یکی از درس های قیام امام حسین(علیه السلام) ظلم ناپذیری و مبارزه با استکبار زمان خود است، که می تواند به الگویی برای شیعیان در دوران کنونی بحساب آید.
از جمله نکات اساسی در تفکر شیعی که باید بدان تاکید ورزید، پایداری و مبارزه با استکبار و ظالم است، که برداشتی محکم و استوار از سیره‌ی معصومین(علیهم السلام) است و بزرگ آموزگار اين ويژگى انسانى و اخلاقى و درخشانترين سمبل و نمونه اين راه افتخار انگيز، اباعبدالله الحسین(علیه السلام) است. امام حسین(علیه السلام) برای اصلاح در امت پیامبر(صلی الله علیه و آله) و احیای امر به معروف و نهی از منکر هرگز ظلم و ستم یزیدیان را نپذیرفت و با تمام وجود، خود و تمام دارایی خود را در احیای اسلام واقعی و رسوا کردن دشمنان به‌ظاهر مسلمان، در طبق اخلاص قرار داده و فدا کرد. امام حسین(علیه السلام) يكى از اهداف بلند نهضت عزت طلبانهاش را نفى ذلت و ذلت پذيرى (هَیهاتْ مِنَ الذلّهِ)، بیان داشته و می فرمایند: «شگفتا که مرا بين يكى از دو چيز مجبور كرده اند، بين مرگ و ذلّت (تسليم) و هيهات كه ما ذلّت و خوارى را بپذيريم، دامنهاى پاك، و اصالت و شرافت خاندان، همّت والا و عزّت نفس ما هرگز به ما اجازه نمىدهند كه اطاعت فرومايگان را بر مرگ شرافتمندانه ترجيح دهيم». [ترجمه لهوف، ص120] لذا برای هر شیعه و مسلمانی بنابر اینکه اطاعت از اهل بیت(علیهم السلام) یک امر مسلم و حتمی است، ظلم ناپذیری و استکبارستیزی، باید یکی از امور ضروری در زندگی باشد.
پی‌نوشت:
ابن طاووس، على بن موسى، محمدى اشتهاردى، محمد، غم نامه كربلا/ترجمه اللهوف على قتلى الطفوف، نشر مطهر - تهران، چاپ: اول، 1377ش، ص120.