چگونگی حرمت شراب در قرآن

از شراب در قرآن به عنوان رزقی غیر نیکو[نحل/۶۷]، دارای ضررهای بسیار بزرگ و منافع ناچیز[بقره/۲۱۹] و پلید و عملی شیطانی[مائده/۹۰] عنوان شده، حال برخی می‌گویند شاید آیات از حکم سبک به حکم سنگین نازل نشده باشد. در پاسخ باید گفت که این شبهه آفرینی کاملاً غلط است؛ زیرا توجه به شأن نزول، ماجرا را کاملاً روشن کرده، در شأن نزول آیه آخر آمده که برخی از مسلمانان، آیات ابتدایی را بهانه‌هایی برای شرابخواری بر می‌شمردند؛ از این رو دنبال حکم نهایی بودند که اینچنین نازل شد:«یا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّمَا الْخَمْرُ وَالْمَيْسِرُ وَالْأَنْصَابُ وَالْأَزْلَامُ رِجْسٌ مِنْ عَمَلِ الشَّيْطَانِ فَاجْتَنِبُوهُ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ[مائده/۹۰] اى كسانى كه ايمان آورديد شراب، قمار، بتها و تيرهاى قرعه پليدند از عمل شيطانند پس از آنها دورى کنید؛ باشد كه رستگار شويد.»[روح المعانی، ج۷، ص۱۵] همچنین در حدیثی امام صادق(علیه‌السلام) می‌فرمایند:«الشُّرْبُ مِفْتَاحُ كُلِّ شَرٍّ وَ مُدْمِنُ الْخَمْرِ كَعَابِدِ وَثَنٍ وَ إِنَّ الْخَمْرَ رَأْسُ كُلِّ إِثْمٍ وَ شَارِبَهَا مُكَذِّبٌ بِكِتَابِ اللَّهِ تَعَالَى لَوْ صَدَّقَ كِتَابَ اللَّهِ حَرَّمَ حَرَامَهُ؛ شراب کلید هر بدی است و شرابخوار مانند بت پرست است و همانا شراب رأس تمام گناهان و شرابخوار کتاب الهی را تکذیب کرده، زیرا اگر کتاب خدا را تصدیق می‌کرد؛ حرام آن را حرام می‌دانست.»[الکافی، ج۶، ص۴۰۳]

پی‌نوشت:
روح المعانی، آلوسی، دارالکتب العلمیه، لبنان، بیروت، ج۷، ص۱۵.
الکافی، كلينى، محمد بن يعقوب‏، دار الكتب الإسلامية، تهران‏، ۱۴۰۷ ق، ج۶، ص۴۰۳.‏