آیا دخترها می توانند زندگی مجردی داشته باشند؟

با سلام. دختری 28 ساله هستم که ارشد علوم سیاسی را گرفته ولی هنوز موفق به یافتن کار نشده ام. من یک سوال در ذهنم هست مگر نه این است که خدا ما را ذوج آفریده و در قران هم به این موضوع اشاره کرده پس چرا ما مجرد مانده ایم منظورم خودم و بسیاری از دوستان مشابه خودم هست. آخه ما که آدم های سخت گیری نیستیم. از هر نظر هم پاک و سالم زندگی کرده ایم. اگه میخواید بگید باید ملاک هامون رو پایین بیاریم خوب جواب من اینه که مگه چقدر میشه ملاک ها رو پایین آورد اگه من با یه پسری که خیلی از من پایین تره ازدواج کنم که بعد چند مدت در اثر عدم وجود تفاهم باید طلاق بگیریم و این آمار طلاق رو بالاتر ببریم. ای کاش پسرانی که هم شان ما بودند شرایط ازدواج براشون مهیا بود تا این مشکلات بوجود نمی یومد. خدایا ازت خواهش میکنم مشکل ازدواج و مسکن و پول جوانان حل شه. ما داریم له میشیم زیر بار این مشکلات.

واقعا غیب گفتید
این دختر داره میگه من تنها زندگی میکنم که آرامشم رو ازدست ندهم
شما میگی برگرد پیش خانواده
آرامش مهم نیست
آبرو مهمه
آخه جلو دهن مردمو که نمیشع بست

تویی که ادعای روانشناسیت میشه اصلا حالیت شد دختر بیچاره چه درد و غمی داره اخه ادم حسابی چرا بهش میگی برگرد پیش خونوادت..چرا نا امیدش میکنی اگه میتونست برگرده که برگشته بود اصلا شماها چه میفهمید درد یه دختر روووو وقتی توی خونه همش کتکش میزنن همش جنگ اعصاب و درد و گریه و بی پولی و زجر و فحش و ناسزا و متلک اعصای خونواده فشار به ازدواجی که دوست نداری روی دختر بیچاره باشه چرا باید تو اون خونه لعنتی بمونه؟؟؟؟ پدر و مادرای بی فرهنگ و نفهم ما فقط تونستن بچه به دنیا بیارن شعور تربیت نداشتن..فرهنگ ارامش تو محیط خونه رو نداشتن از دست اینا باید چیکار کنیم؟؟ واقعا چیکار کنیم چرا درکمون نمیکنید چرا چشم بسته حرف میزنید من بطور جدی دارم راجب خودکشی فکر میکنم بیششش از اندازه هم عصبانی از این شرایط لعنتی ام اگه از خونه ای که مایه زجر هس بریم اینطوری حرف در میارن اگرم نریم همش باید زجر بکشیم چقدر نفرین کنم خونوادمو اخه ..وجدانن نظر من رو حذف نکن و بزار به گوش این مشاور خودخواه و دهن بین ملت برسه و بقیه هم بخوننش با تشکر

مشکل مملکت ما این است که بیشتر برای حرف مردم و دروهمسایه زندگی میکنیم. نه خودمون!

من 29 ساله ام، مجردم و از 20 سالگی بعد از قبولی تو دانشگاه مستقل زندگی کردم،ارشدمو گرفتم،تافلمو گرفتم، کلاس بدنسازی میرم و شنا و سر کار هم میرم، دیگه وقتی واسه تنهایی نمیمونه. مذهبی هم نیستم اما یه خط قرمزایی دارم.پیشنهاد تا دلتون بخواد داشتم اما به چیزی که رسیدم اینه"هیچوقت جنس مخالفی رو تو حریم خصوصیتون راه ندید، هیچ مردی، هیچ مردی لیاقت تن یه دختر رو نداره، مگر اینکه با تمام وجودش بهت ثابت کنه دوستت داره که این هم بعد از چند بار خواستگاریش متوجه میشی. پس اگر همچین موردی نیست تو زندگیت دورش رو خط بکش برای همیشه. هیچوقت اجازه ندید خونه تون پاتوق دوستاتون بشه و ازت مستقل بودنتون سوئ استفاده کنند " اگر تعداد دوستاتون کم باشه بهتر از اینه که دوستای زیاد عوضی داشته باشید، بریزید دور اون مگس های گرد شیرینی رو." شما دخترید خودتون خواستید مستقل باشید، چون حوصله کجا بودی، کجا رفتی، اینو بپوش اینو نپوش رو ندارید حالا خودت باید مواظب خودت باشی. بعدم نیاز نیست به کسی بگی تنها زندگی می کنی.من 9 سال مستقلم تنها آدمهایی که می دونند تنها زندگی می کنم 3 تا صاحبخونه ام بودند 2تای قبلی و یکی الان . 3تا از دوستام که مثل چشام بهشون اعتماد دارم و مثل خواهرم میمونند براموخانواده ام.محیط کارم هیچکس نمی دونه تو محیط دانشگاه هم همینطور . گفتن اینکه تنهایی فقط واسه خودت مشکل درست میکنه. عزیزم اگر خانواده با تنها بودنت مشکل دارند یه جمله بگو" من که نه خرجی رو دستتون گذاشتم نه پیشتونم که ناراحتتون کنم دیگه چه مشکلی می تونید داشته باشید" بعد هم دیدی بازم اذیتت می کنند خط تلفنتو عوض کن .همین. من با خانواده هیچ مشکلی ندارم چون میگم سرمو انداختم پایین کار می کنم بیام خونه بشینم افسرده میشم، شما سعی نکن با خانواده درگیر بشی چون خانواده تو لازم داری عزیزم. تا جایی که راه داشت قانعشون کن اما دیدی راه نداره خودتو اذیت نکن خطتو عوض کن. بعدم ول کنید حرف مردمو، میگن تنهاست، گور باباشون، عرضه دارند خودشونم تنها زندگی کنند، عزیزم اینکه تنها باشی و سالم خیلی می ارزه، عقب مونده های درپیت، تو محیط کارتون با خانم های همکارتون گرم بگیرید ،خودشون یه خواستگار خوب براتون پیدا می کنند،تو آخرین لحظه که مطمئن شدید از خواستگارتون خوشتون اومده و همه چیز اوکی هست به خود پسره بگید من بخاطر کارم و درسم مجبور شدم یه مدت تنها زندگی کنم و راجع به اینکه دختر سالمی هستم می تونی از صاحبخونه هام و همسایه ها تحقیق کنی، من که تاحالا به خواستگارام راجع به تنها بودن مشکلی نداشتم، خودم ردشون کردم. ازدواج کردید که کردید نکردید هم که داری زندگیتو می کنی گلم.باید سعی کنی شاد باشی، یه دختر شاد مجرد احتمال ازدواجش بیشتر از یه خانم افسرده است، عزیزم یه چیزی همیشه یادت باشه " خدا هواتو داره، خیلی بشتر از بقیه" موفق باشید دوستای گلم.

من دختری هستم بیست و یک ساله سه سال پیش بذای تحصیل دانشگاه به شهر دیگه ای رفتم تمام خرجمو خانواده میدن خب یک ساله دیگه درسم تموم میشع و باید برگردم شهر خودم اما من اصلا توی خونه احساس مسقل بودن مثل شهر دیگه که بودمو ندارم برای بیرون رفتن و گشت و گزار هم نمیگم من سر کار میرم جالبه بدونید وقتی با مامانم به اخلاف های مسخره و جزئی برمیخوریم بهم میگه حق نداری فردا بری سر کار جدان نمیزاره برم منم مجبورم بمونم تو خونه تا بعدش ازش عذر خواهی کنم و التماس که بزاره برم نظر شما چیه چیکار کنم ؟؟ بعد تموم شدن درسم چه خاکی تو سرم کنم ؟؟

من 25 سال دارم و میخوام مجردی زندگی کنم خانوادم اجازه نمیدن اما این تصمیمی که من گرفتم اصلام هیچ چیز نمیتونه منصرفم کنه ...من حتی به ازدواج سوری هم فک کردم الانم میخوام بدونم چطوری میتونم از نظر قانونی اقدام کنم

لحظه شماری میکنم واسه روزی که از این خونه و آدماش دور بشم :)

خیلی ناامیدم.خیلی تنهام.پدری دارم بی مسئولیت معتاد به مواد مخدر بود و الکل تا بالاخره بیناییشو از دست داد روزگار سختی  گذروندم بدون درامد عذاب روحی کتک خوردن مادر هر شب و هر شب کابوس جنون خودکشی جنون کشتن ادمی که اسمش پدره کل ارزوت از بچگی این بود که یه روز دیگه نباشه.همیشه تو خابام دارم میکشمش هیچوقت ارامش ندارم.مدت ها تحت درمان بودم و دارو مصرف میکردم.ولی مادر بی عقلم نمیفهمید که مشکل من با دارو حل نمیشه و باید این عذاب روحو از خودمون دور کنیم...الانم ب سن قانونی رسیدم....اما چون یه دخترم میدونم اینده ای ندارم از مرد ها متنفرم امیدوارم روزی بتونم فقط همه ی این دردا رو فراموش کنم برام دعا کنید

هر کس اختیار زندگیشو داره،خدای بزرگ هم تو قرآنش نوشته،انسان ها را آزاد آفریدیم،لطفا انتقادها و تعصبات رو بزارید واسه خودتون،اگه راست میگین راه حل بدین،والا اینا خودشون عقل دارن،و هر کس یه جور دلش میخواد انتخاب کنه,بعضیا متاسفانه احساس میکنن بقیه برده در خونشون هستن،سریع جبهه میگیرن،فرشته هستن،زودی ربطش ندین به گناهان کبیره و وووو،،،عجبا