آثار اعتقاد به شفاعت

برخی از دشمنان دین در مورد شفاعت اشکال می‌گیرند و می‌گویند: شفاعت کردن باعث تشویق گنهکاران به گناه می‌شود و این در واقع نوعی مجوز برای گناه کاران است.

در پاسخ باید گفت: بنا بر آموزه‌های اسلامی، شفاعت نه تشویق به گناه است و نه مجوّز برای گناهکاران؛ همچنین عامل عقب افتادگی نیز محسوب نمی‌شود، بلکه پیامدهای سازنده‌ای دارد که به برخی از آن‌ها اشاره می‌شود:
1. امید آفرینی: برخی از افراد به سبب پیروی واطاعت از هوای نفس مرتکب گناهان کبیره می‌شوند و به دنبال آن ناامیدی و یاس وجود آن‌ها را فرا گرفته و این ناامیدی باعث می‌شود که گناهان بیشتری انجام دهد. مثلا وقتی جوانی  گناه کبیره‌ی انجام می‌دهد ممکن است با خود چنین بگوید: آب که از سر گذشت چه یک وجب چه صد وجب، در حالی که این ضرب المثل کاملا اشتباه و غلط بوده و همین ناامیدی او چه بسا از انجام آن گناهان کبیره‌ی که انجام داده بزرگ‌تر باشد. خداوند متعال در قرآن مجيد می‌فرمايد: «لَا يَيْأَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ [یوسف/87] از رحمت الهی ناامید نمی‌شود، مگر کسی که کافر است». در مقابل، امید به شفاعت اولیای الهی به عنوان یک عامل بازدارنده به افراد نوید می‌دهد که اگر خود را اصلاح کنند، ممکن است گذشته آن‌ها از طریق شفاعت نیکان و پاکان جبران گردد. مثلا امام حسین(علیه‌السلام) در فردای قیامت از او شفاعت کند در صورتی که بعد از انجام آن گناهان به دنبال جبران آن بپردازد و و به جبران آن بپردازد، در این حالت است که روح امید در او زنده می‌شود و باید با خود بگوید: ماهی را هر وقت از آب بگیری تازه است.

2. برقراری پیوند معنوی با اولیای الهی: کسی که به شفاعت امید دارد، باید تمام تلاش خود را برای برقراری رابطه‌ای نیکو با شفاعت کننده به کار گیرد و کاری را که موجب رضای خدا و شفاعت‌کننده است، انجام دهد و پیوندهای محبت و دوستی را از بین نبرد. این محبت و پیوند باعث می‌شود که شخص توبه کننده، اعمال خیر بیشتری را انجام دهد.

3. تلاش برای به دست آوردن شرایط شفاعت: کسی که امید به شفاعت دارد باید از اعمال گذشته‌ی خود دست بردارد و نسبت به آینده تصمیمات بهتری بگیرد؛ زیرا شفاعت شونده باید شرایط شفاعت شدن را داشته باشد.