عاقبت زنان اسیر شده در جنگ

اینکه نسبت به نکاح زنان اسیر شده و شوهر دار در جنگ توسط اسلام، انتقاد شده و این مطلب را اساس جنایت داعش علیه زنان ایزدی معرفی می کنند، مطلبی نادرست واشتباه است، زیرا ازدواج با زنان شوهردار در شرع مقدس اسلام حرام است. از این دسته فقط زنان اسیر شده، با شرایطی خاص مستثنا شده‌اند، از آنجا که مشرکان برای نابودی اسلام و مسلمین می‌جنگیدند و هدف‌شان کشتن یا به بردگی گرفتن مسلمانان حتی زنان مسلمانان بود، برای جامعه اسلامی راهی غیر از مقابله به مثل وجود نداشت. به همین خاطر لازم بود باقی مانده سپاه دشمن حتی زنان را اسیر کنند تا دشمن رها نشود و نیروهاى خود را مجددا سامان ندهد و حمله مجددى را آغاز ننماید. پس فقط  زنان و مردان حاضر درمیدان جنگ بعد از شکست، اسیر شده و به صورت یک امانت الهى در دست مسلمین در مى‏‌آمدند.[1]

خدای متعال نکاح زنان اسیر شده از کفار را براى مسلمانان بعد از برائت و طاهر بودن رحِمش از شوهر اول حلال نموده است. به عبارت دیگر، اگر زن کافری که شوهر دارد به دست مسلمانان اسیر شده باشد - چون زن، همین‌که اسیر شد مملوک می‌شود - پیوند ازدواج با شوهر قبلی‌اش باطل می‌گردد، [2] و مالک او می‌تواند پس از گذشت عده زن، رابطه جنسی با وی داشته و یا زن با اجازه مالکش با فردی دیگر ازدواج کند.

البته، این حکم فقط درباره زنان کفار است و در جنگ میان دو ملتی که مسلمان باشند، جاری نمی‌شود، لذا اینکه داعش مسلمانان را به بردگی می‌گیرد با هیچ یک از موازین اسلامی قابل توجیه نیست؟
در بارۀ دلایل و فلسفۀ حلیت روابط زناشویی با زنان اسیر باید گفت: حلال شدن زنان اسیر، بر اساس یک واقعیت حاکم بر جوامع برده‌دار آن روزگار بوده است؛ چراکه اگر زنان اسیر آزاد می شدند، تقویت جبهۀ دشمن را در پی داشت و از سویی دیگر زندانی و حبس کردن آن ها هم روش درستی نبود. کار کشیدن از آن ها در معادن و مزارع، بدون این که از حق استفاده از غرایز جنسی برخوردار باشند نیز عواقب خطرناکی از جمله رواج فحشا در بین آن ها را به دنبال داشت. از طرفی وجود جمعیتی عظیم در جامعه بدون این که عضوی از جامعه شناخته شوند، خود تبعات منفی در جامعه به همراه خواهد آورد از جمله اینکه منشأ نسلی ناپاک در جامعه می‌شدند.
از طرف دیگر آن ها نماینده فکر و باور دشمن بودند و عملا در جامعه جمعیتی به وجود می‌آمد که هیچ تناسبی با ارزش های پذیرفته شدۀ جامعه نداشت؛ اما اسلام با طرح رسمیت بخشیدن به داشتن روابط زناشویی با آن ها با شرایط خاص به همۀ این تبعات منفی پایان داد و آن ها را از این طریق با جامعه اسلامی هماهنگ کرد.[3]

درنتیجه: در دوره‌ی برده داری، اسلام چاره ای غیر از مقابله به مثل با مشرکانی که مسلمانان را در جنگ به بردگی می‌گرفتند نداشت و داشتن زندگی زناشویی با زنان اسیر آن ها را از این طریق با جامعه اسلامی هماهنگ می‌کرد.

_________________________________
پی نوشت
[1]. وسائل الشيعة، شيخ حر عاملى، محمد بن حسن‏، مؤسسة آل البيت عليهم السلام‏، قم، 1409 ق، ج، 15 ص، 92.
[2]. جامع عباسى، بهاء الدین، محمد بن حسین، ص 671 ، دفتر انتشارات اسلامى، قم، چاپ اول، 1429 ه‍ ق.
[3]. تفسیر نمونه، آیه الله مکارم شیرازی،دار الکتب الاسلامیه، تهران، 1374 ش، ج 3 ، ص 333.