نعمتها را به خوبی در اختیار دیگران قرار دهید و با شکرگزاری از آنها، نعمتها را افزایش دهید.
امام هادی (علیه‌السلام) می فرماید: اعتبار مردم در دنیا به مال است و در آخرت به عمل. (بحارالأنوار، ج 78، ص 368، ح3)
فروتنی در آن است كه با مردم چنان كنی كه دوست داری با تو چنان باشند. (المحجة البیضاء، ج 5، ص 225)
نارضایتی پدر و مادر، كم توانی را به دنبال دارد و آدمی را به ذلت می‌كشاند.(مسند الامام الهادی، ص 303)
هر كس بر طریق خداپرستی محكم و استوار باشد، مصائب دنیا بر وی سبك آید، گر چه تكه تكه شود.(تحف العقول، ص511)
اگر همه مردم مسیری را انتخاب كنند و در آن گام نهند، من به راه كسی كه تنها خدا را خالصانه می‌پرستد خواهم رفت .(بحار الانوار، ج 78، ص 245)
به راستى که حرام، افزایش نمىیابد و اگر افزایش یابد، برکتى ندارد و اگر انفاق شود، پاداشى ندارد و اگر بماند، توشهاى به سوى آتش خواهد بود.(کافى، ج 5، ص 125، ح 7)
علم و دانش بهترین یادبود برای انتقال به دیگران است.(مستدرك الوسائل، ج 11، ص 184، ح 4)
ادب زیباترین نیكی‌ها است.(مستدرك الوسائل، ج 11، ص 184، ح 4)
فكر و اندیشه آئینه صاف و تزیین كننده اعمال و برنامه‌ها است.(مستدرك الوسائل، ج 11، ص 184، ح 4)
حسد موجب نابودی ارزش و ثواب حسنات می گردد.(بحارالأنوار، ج 69، ص 199، ح 27)
تكبّر و خودخواهی جذب كننده دشمنی و عداوت افراد می‌باشد.(بحارالانوار، ج69، ص 200)
عُجب و خودبینی مانع تحصیل علم خواهد بود و در نتیجه شخص را در پَستی و نادانی نگه می‌دارد.(بحارالانوار، ج69، ص 200)
بخیل بودن بدترین اخلاق است.(بحارالانوار، ج69، ص 200)
طَمَع داشتن خصلتی ناپسند و زشت می‌باشد.(بحارالانوار، ج69، ص 200)
حسد، کارهای خوب را از بین می‌برد و دروغ، دشمنی می‌آورد.(بحارالانوار، ج69، ص 200)
مسخره کردن (و بذله‌گویی) دیگران، تفریح سفیهان و کار جاهلان است.(بحارالانوار، ج75، ص 369)
حکمت و دانش در دلهای فاسد اثر ندارد.(بحارالانوار، ج78، ص 370)
انسان حریص، آسایش ندارد .(مستدرک الوسائل، ج12، ص 62)
نعمتها را به خوبی در اختیار دیگران قرار دهید و با شکرگزاری از آنها، نعمتها را افزایش دهید.(مستدرک الوسائل، ج12، ص 369)
چرا چنین متوكل به ما جفا كردى شدى به كین متوسل، ستم روا كردى
غم مدینه مرا كم نبود اى ظالم؟ كـه طعـن و تهـمت و تبعیـد را روا كردى
به یاد یك حرم شبا، تا صبح دلم عزاداره این روزا روضه می‌گیرم، به یاد روضه‌ی غمش
ای در سپهر مجد و شرف، رویت آفتاب در بزم ما بتاب و، رخ از دوستان متاب
از پـا فتاده‌ایـم، ز رحمـت تـو دست گیر ما را كـه دل ز آتــش داغـت بود كبـاب
جمعیـم مـا و لیك پریشان به یاد تو وز مـا شكستـه‌تـر دل زهرا و بوتراب
یا هادی المضلـّین، كز مردم ضلال جسمت در التهاب و روانت در التهاب
تو آفتاب عالمی و از افول تو افتـاده است در همــه ذرات انقـلاب
ای آیـت تـوكـل و آیـه‌ی رضا دیدی جنایت از متوكل تو بی حساب
كیستم من شاهكار ملك ذات كبریایم دهمین مسند نشین از بعد ختم الانبیایم
گوهرى ارزنده از گنجینهى جود جوادم نـهـمـیـن فـرزنـد دلـبـنــد علـى مـرتضـایم
من وصیم، من ولیم، من نقیم، من سخیم زانكه همنام على معنىِ، هاى هل اتایم
--------------------
گروه دین و اندیشه تبیان