احتکار

به طور مسلّم، احتکار در شرع مقدّس نهی شده است. عدۀ زیادی از فقها نیز حکم به تحریم آن داده‌اند. امام خمینی در کتاب بیع خود می‌نویسد: «اقتضای اکثر روایات؛ حرمت احتکار است.» [1] و در روایات فرد محتکر را به صفت پستی بیان می دارند. امام علی(علیه السلام) می‌فرمایند: «احتکار رذیلت(پستى) است.» [2]
نکته قابل توجه در مورد احتکار این است که اگرچه حرمتِ احتکار بر اساس آنچه در روایات آمده و نظر مشهور، فقط در غلّاتِ چهارگانه و در روغن حیوانى و روغن نباتى است که طبقات مختلف جامعه به آن نیاز دارند؛ ولی حکومت اسلامى هنگامى که مصلحت عمومى اقتضا کند، حق دارد از احتکار سایر احتیاجات مردم هم جلوگیرى کند و اجراى تعزیر مالى بر محتکر در صورتى که حاکم صلاح بداند، اشکال ندارد.
مقام معظم رهبری در مورد موارد احتکار می فرمایند:
سوال: انبار كردن چه چيزهايى احتکار محسوب مى‌شود؟ و احتکار در چه مواردى است؟
ج) علاوه بر حرمت احتکارِ اغذيه عمومى مردم، هر چه که احتکار آن در قانون غير مجاز باشد، جايز نيست. [3]

پی‌نوشت:
1). امام خمینی، کتاب البیع، مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی، تهران، چاپ اول، 1421ق، ج ‏3، ص 611.
2). تمیمی آمدی، عبد الواحد بن محمد، تصنیف غرر الحکم، دفتر تبلیغات اسلامی، قم، چاپ اول، 1366ش؛ الحیاة، ج 5، ص 627.
3). سایت نشر آثار مقام معظم رهبری، استفتائات، احتکار.