معاندان و معنای وارونه از پرهیزکاری

08:07 - 1397/01/30

بکار بستن فرامین قرآن، به معنی بسته بودن چشم و گوش انسان نیست. نکته ای که شبهه افکنان معاند در پی القاء آن هستند.

تقوا

شبهه: آیه 2 سوره بقره، قرآن را راهنمای انسان های پرهیزکار می‌داند. پرهیزکار به شخصی اطلاق می‌شود که چشم و گوش او بسته باشد و هر چه به او بگویند، قبول کرده و صدایش هم در نیاید.
قبل از جواب دادن به این شبهه، آیه را بیان می‌کنیم: «ذَالِكَ الْكِتَبُ لَا رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِّلْمُتَّقِينَ[بقره/2] آن كتاب[با عظمت‏] هيچ ترديدى در آن نيست. [و] راهنماى پارسايان (خود نگهدار) است.» در این آیه واژه متقین، معادل پرهیزکاری و پارسایی است. بنابراین:

نکته یک: تقوا" در اصل از ماده "وقی یقی وقایه" به معناى قرار دادن خویش در پناهگاه است.[1] به بیان دیگر، کسی که تقوا دارد، در پناهگاهی قرار گرفته است که از بدی ها و شهوات و زشتی ها بدور است و این نکته ای کاملا پسندیده است. به عبارت دیگر، آیه می‌گوید ای کسانی که با اختیار و آگاهی[2] دین اسلام را قبول کردید، بدانید که قرآن، بهترین برنامه برای زندگی شماست(اخلاق فردی، خانوادگی، اجتماعی و...) پس این پیام قرآن، با آن سخن باطلی که شبهه افکن می‌گوید و پرهیزکاری را مترادف با بسته بودن چشم و گوش می‌داند، خیلی فاصله دارد.

نکته دوم: باید از شبهه انداز معاند پرسید؛ آیا پرهیزکارانی که راه پاکی و درستی را انتخاب می‌کنند؛ هر چند مخالف عقیده اجدادشان باشد[3]، چشم و گوش بسته اند، یا کسانی که بر تبعیت کورکورانه از پدران مشرک و گمراه خود اصرار دارند؟ «وَ إِذا قيلَ لَهُمُ اتَّبِعُوا ما أَنْزَلَ اللَّهُ قالُوا بَلْ نَتَّبِعُ ما أَلْفَيْنا عَلَيْهِ آباءَنا أَ وَ لَوْ كانَ آباؤُهُمْ لا يَعْقِلُونَ شَيْئاً وَ لا يَهْتَدُونَ[بقره/170] چون به ايشان گفته شود كه از آنچه خدا نازل كرده است پيروى كنيد، گويند: نه، ما به همان راهى مى‏‌رويم كه پدرانمان مى‌‏رفتند. حتى اگر پدرانشان بي خرد و گمراه بوده ‏اند.» واقعیت این است؛ کسانی چشم و گوش بسته اند که راه گمراهی و زشت کاری را به تبعیت از پدران و همفکران ملحد خود ادامه می‌دهند، و کسانی که راه پاکی را علیرغم دشواری محیط(خانواده، دوستان و...) می‌پیمایند، انسان های آزاداندیش و آزاده ای هستند؛ هر چند شبهه افکنان معاند و غرض ورز به گونه دیگری فکر کرده و شبهه پراکنی می‌کنند.

پی نوشت
[1]. مفردات فی غریب القرآن، راغب اصفهانى حسین بن محمد، دارالعلم الدار الشامیة، دمشق، بیروت‏، 1412 ق‏، ج1، ص 881.
[2]. زیرا که «لا إِكْراهَ فِي الدِّينِ قَدْ تَبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَي‏[بقره/256] در دين هيچ اجبارى نيست. هدايت از گمراهى مشخص شده است.»
[3]. توبه/23: «اى كسانى كه ايمان آورده ايد، اگر پدران و برادرانتان دوست دارند كه كفر را به جاى ايمان برگزينند، آنها را به دوستى مگيريد و هر كس از شما دوستشان بدارد از ستمكاران خواهد بود.»

Plain text

  • تگ‌های HTML مجاز:
  • آدرس صفحات وب و آدرس‌های پست الکترونیکی بصورت خودکار به پیوند تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
6 + 3 =
*****