دردمندانه و ناصحانه

علما همیشه ملجأ و پناهگاه مردم به هنگام وقوع مشکلات اقتصادی، اعتقادی، فرهنگی و ... بوده‌اند و همین موضوع، سبب پیوندی مستحکم شده است. اما وقتی مردم ببینند هنگام اتفاقات مهم و سرنوشت‌ساز، هیچ واکنشی یا واکنش مناسبی از سوی برخی علما دیده نمی‌شود قطعا دچار سرخوردگی و ناراحتی خواهند شد. مثلا:
برای توجیه مذاکره با شیطان بزرگ، گفتند امام حسین (علیه‌السلام) هم در روز عاشورا مذاکره کرد! اما صدای اعتراضی بلند نشد.
در طرفداری از آزادبودن ماهواره –با آن برنامه‌های مبتذل و مخرب- استدلال آوردند که جوان‌های ما پاک هستند و اگر گناهی هم شد توبه می‌کنند! اما صدای اعتراضی بلند نشد.
گفتند حتی پیامبر (ص) و امام زمان (عج) را هم می‌توان نقد کرد! اما صدای اعتراضی بلند نشد.
حقوق‌های نجومی را به نورچشمی‌های دولت دادند و با اینکار، دل مردم رنج‌کشیده را با تبعیض سوزاندند، اما صدای اعتراضی بلند نشد.
با تدبیر غلط و مدیریت ضعیف، معیشت را بر مردم، دشوار و آنها را گله‌مند کردند، اما صدای اعتراضی بلند نشد.
با تحریف آشکار در لزوم الهی‌بودن نصب مقام ولایت، گفتند امیرالمومنین مبنای ولایت و حکومت را نظر مردم و انتخاب مردم می‌داند! ولی صدای اعتراضی بلند نشد.
موارد متعدد دیگری را می‌توان ذکر کرد اما به همین مقدار، اکتفا می‌شود ولی ابهام بزرگ و سوال بی‌جواب اینجا است که چگونه می‌شود دربرابر موارد متعددی از این انحرافات عقیدتی و عملی، سکوت کرد اما به‌خاطر تعطیل‌نکردن روز شهادت امام کاظم (علیه‌السلام)، حکومت را گمراه نامید و تهدید به عدم پرداخت مالیات کرد؟! در حالی که آنچه واجب و اصل است تعظیم شعائر دینی -مثل سوگواری برای شهادت ائمه علیهم‌السلام- است نه تعطیل‌کردن کشور؛ چون تعظیم شعائر می‌تواند با دایربودن مراکز کسب و کار هم صورت گیرد.
این چند سطرِ دردمندانه و ناصحانه، غرضی جز یادآوری جایگاه عظیم علما و مسئولیت الهی و تاریخی آنان و دغدغه‌ای جز ترمیم رخنه‌های موجود، ندارد و امید است علما مثل همیشه، زبان گویای مشکلات مردم و پیشرو در مقابله با انحرافات واقعی در جامعه باشند.