آیا قرآن می گوید مشرکان به دین خود، و پیامبر نیز به دین خود؟

سر بحث که باز شد، خود را دانشجوی علوم قرآنی معرفی کرد و بعد از آن پرسید: آیا در سوره کافرون، آیه ای داریم که پیامبر به مشرکان گفته باشد شما به دین خود عمل کنید و من هم به دین خود؟

گفتم کدام آیه اش را می گویی؟
گفت: آیه شش کافرون. «لَكمُ‏ْ دِينُكُمْ وَلىِ‏َ دِين؛ شما به دين خود، و من هم به دین خود.»

گفتم: می دانی که از منظر اسلام و قرآن، آیین مشرکان، دین محسوب نمی شود. فقط آیین اهل کتاب، دین محسوب می شود، و البته این نیز به معنی به رسمیت شناختن دین آنها نیست؛ بلکه از باب «لا إِكْراهَ فِي الدِّين‏[بقره/256] هیچ اجباری در دین نیست.» است.

گفت: مگر مشرکان چه مشکلی دارند که اسلام و قرآن آنها را به رسمیت نمی شناسند؟
گفتم: مشرکان، خدای واحد را قبول ندارند و با قرآن و آموزه های آن سر ستیز دارند. چنانکه در شان نزول سوره کافرون می خوانیم که عده ای از سران کفار، خدمت پیامبر آمدند و گفتند شما یک سال بتهای ما را عبادت کن و ما هم یکسال خدای تو را عبادت خواهیم کرد؛ اگر آیین ما بهتر باشد شما از آن بهره مند شده ای و اگر آیین شما بهتر باشد، ما از آن سود برده ایم. پیامبر با نزول این سوره، دست رد بر سینه آنان زد.[1]
گفت: آیا آیه ای داریم که آیین مشرکان را نفی کند؟

گفت: بله، درآیه 106 انعام می خوانیم: «اى پيغمبر هر چه از خدا به تو وحى شد از آن پيروى كن، كه خدايى جز آن ذات يكتا نيست و از مشركان روى بگردان.»

گفت: شاید این آیه می گوید ای پیامبر سخنان مشرکان را گوش نکن ولی آنها را نیز به حال خود بگذار.
گفتم: اینگونه نیست دوست عزیز! این حرف شما با رسالت پیامبر اسلام در تعارض است. زیرا پیامبر اسلام مامور بود که دین اسلام را در شبه جزیره عربستان حاکم کند. در این میان اگر اهل کتاب، جزیه می دادند و کاری به کار امت اسلامی نداشتند، می توانستند اعمال عبادی دین خود را انجام دهند. ولی مشرکان به خدا شرک می ورزیدند، عقاید آنها باطل بود و لذا به هیچ وجه به رسمیت شناخته نمی شدند. قرآن می فرماید: «اين معبودهايى كه غير از خدا مى‏ پرستيد، چيزى جز اسمهايى (بى‏ مسمّا) كه شما و پدرانتان آنها را خدا ناميده‏ ايد، نيست خداوند هيچ دليلى بر آن نازل نكرده حكم تنها از آن خداست فرمان داده كه غير از او را نپرستيد! اين است دین قیم.»(یوسف/40)

گفت: با این حساب، نباید گفت پیامبر مامور بود به مشرکان بگوید شما به دین خود و من هم به دین خود.

گفتم: قطعا همینطور است.

پی نوشت
[1]. ر.ک: تفسیر نمونه، مکارم شیرازی، ناصر، دارالکتب الاسلامیه، 1374ش، ج27، 384.