اموال و دارایی‌های هر کشوری، سرمایه آن کشور محسوب می‌شود. بطور کلی قوت قلب و نقطه اتکا هر فرد و هر جامعه و کشوری، نیروی اقتصادی آن‌ها است. واضح است هیچ فرد عاقلی موافق تسلیم و یا تقسیم اموال خود با دشمنش نیست.
کاربرد مال، مقاومت بخشیدن به تلاش‌ها و حرکت‌های انسان و پیشرفت به سوی مقاصد برتر و اهداف عالی‌تر است. این چیزی است که در قرآن مجید بارها با صراحت بیان شده است،از جمله: اموال خود را که خداوند وسیله قوام زندگى شما قرار داده، به دست سفیهان نسپارید.[1]
بنابراین طبق نص صریح این آیه شریفه، در صورتی که از مال برای قوام جامعه، ایجاد قدرت و حرکت و رشد استفاده شود، استفاده صحیح می‌باشد و در غیر این صورت از نظر اسلام باطل و غلط است.
خطاب آیه مذکور همگانی و مربوط به تمامی مسلمانان است که امور مالی خود را به دست سفیهان ندهند، زیرا مال را عامل برپایی انسان‌ها می‌داند و اگر به دست سفیهان بدهند، مالشان نابود شده و از کار می‌افتند، همانند این تعبیر در رابطه با کعبه نیز آمده است[2]
با دقت در این آیات، اهمیت مال و ثروت از نظر اقتصادی، همتای اهمیت حج و توجه به خانه خدا از نظر عبادی قرار گرفته و تمام امور مالی، مثل پایبندی و مراعات امور مربوط به حج است.
با اندکی تامل در این آیات روشن می‌شود که بحث اقتصاد مقاومتی و تولید داخل از اهمیت والایی برخوردار است، زیرا اگر جامعه به جای استفاده از ظرفیت‌های داخلی و گردش ارز و ثروت در درون جامعه، متکی به بیگانگان و کشورهای خارجی شود، با خروج ارز از کشور مصداق این آیه شریفه می‌شویم که مال خود را به دست سفیهان سپرده و باید منتظر عواقب شوم آن باشیم.
پی‌نوشت‌ها :
۱)ولا توتوا السفها اموالکم التی جعل الله لکل قیاما.(نسا/۵)
۲)جعل الله الکعبه البیت الحرام قیاما للناس.(مائده/۹۷)