در مواجهه با آیات قرآن و تاریخ صدر اسلام، حساسیت دین مبین اسلام در رابطه با دادوستد با کفار به خوبی دانسته می‌شود.
روابط و پیوند با کفار، نه تنها مسلمانان را در مشکلات اقتصادی کمک نخواهد کرد، بلکه آنان را بسوی مفاسد اخلاقی و ضلالت‌های فکری سوق داده و به ورشکستگی اخلاقی و اجتماعی می‌انجامد. لذا تنها راه حل نجات از یوغ کفار، خودکفایی خواهد بود.
خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: ای کسانی که ایمان آورده‌اید، دشمن من و دشمن خودتان را دوست نگیرید، شما نسبت به آنان اظهار محبت می‌کنید، در حالی که آن‌ها به آنچه از حق برای شما آمده کافر شده‌اند.[1]
برخی مؤمنان که از مکه به مدینه مهاجرت کرده بودند، در نهان رابطه‌ی دوستی خود را با برخی از مشرکان حفظ کرده بودند تا بدین وسیله کفار مشرک از فامیل‌ها و کسانشان در مکه نگهداری کنند و آن‌ها را تحت حمایت خود بگیرند.[2] آیه مسلمانان را حتی از این مقدار مودت و پیوند، بر حذر می‌دارد.
اکنون که تا این حد رابطه با کافران ممنوع است، قطعا نهی اسلام در مورد زمامداران کشورهای اسلامی که از نظر بازرگانی، صنعتی و مخصوصا امور اقتصادی، کشورهایشان وابسته به کفار است، شدیدتر است.
به راستی چرا برخی از ما با میل به کالاهای خارجی و دادوستد با کفار و بیگانگان از آیات الهی فاصله گرفته و در امور اقتصادی بیگانه‌پرست شده ایم؟!
پی‌نوشت‌ها:
1.یا أیها الذین آمنوا لاتتخذوا عدوی و عدوکم أولیاء تلقون إلیهم بالمودة و قد کفروا بما جاءکم من الحق... .(ممتحنه/1)
2.پیام‌های اقتصادی قرآن، دکتر سیدجمال الدین موسوی اصفهانی