قرآن و چگونگی رفتار با خویشان مشرک

19:12 - 1397/07/02

نهی قرآن از دوستی با پدر و برادر، و خویشان مشرک، به معنی قطع رابطه با آنها نیست.

نهی از دوستی با خویشان مشرک

گفت: مگر می شود قرآن که این همه بر خوبی و نیکی به دیگران تاکید دارد؟ در یک آیه بیاید و دستور به قطع رابطه با پدر و برادر و خویشاوندانی بدهد که گناهشان فقط مشرک بودن است.
گفتم: ابتدا آیه اش را بگو تا شاید بهتر بتوانم جوابت دهم.
گفت: آیه 23 توبه: «اى كسانى كه ايمان آورده‏ ايد، اگر پدران و برادرانتان دوست دارند كه كفر را به جاى ايمان برگزينند، آنها را به دوستى مگيريد و هر كس از شما دوستشان بدارد از ستمكاران خواهد بود.»
گفتم: این آیه نگفته که با آنها قطع رابطه کنید. شما ترجمه را یکبار دیگر دقیق تر بخوان.
گفت: وقتی که انسان با خویشاوندان مشرک خود دوست نباشد؛ یعنی با آنها رابطه نداشته باشد..
گفتم: رابطه داشتن اعم از دوستی است. شما خودت شاید با خیلی از خویشاوندانت رابطه داشته باشی؛ ولی با تعداد کمی از آنها دوست هستی. پس رابطه داشتن به معنی دوست بودن نیست. آیه قرآن نیز همین را می گوید که با پدران و برادران مشرک خود دوست نباشید؛ چون آنها می خواهند شما را از راه خدا و پیامبر منحرف کنند. اما در عین حال قرآن، دستور به رفتار نیکو، علی الخصوص با والدین مشرک نیز می دهد. «اگر آنها(والدین) اصرار دارند كه چيزى را كه شريك خدا نمى ‏دانى براى او شريك قرار دهى هرگز از آنها اطاعت مكن ولى در زندگى دنيا با آنها به نيكى رفتار كن.»(لقمان/15) و یا در احادیث آمده که صله رحم را ولو در حد سلام كردن خوب و يا جواب سلام خوب حفظ کنید(كافى(ط-الاسلامیه) ج 2، ص157) بنابراین قرآن و اسلام، موافق ترک رابطه نیستند؛ اما دوستی با پدرو برادر و خویشان مشرک را بر نمی تابند.
گفت: اینکه از یک طرف به دوستی نکردن با خویشان کافر دستور می دهد و از طرف دیگر می گوید با آنها رفتار نیکو داشته باشید، به نظر من تناقض است.
گفتم: ببین دوست عزیز! من گفتم که رابطه داشتن با کسی، به معنی دوست بودن با او نیست و به خویشاوندان هم مثال زدم. شما بحثتان این بود که قرآن، رابطه با خویشان مشرک(پدر و برادر و...) را بطور کلا قطع کرده و جایی برای ارتباط نگذاشته؛ حالا که می دانی اینگونه نیست بحث را عوض کردی که داشتن رابطه با خویشان مشرک، و دوست نبودن با آنها، با هم نمی سازد؟
گفت: اصلا من دنبال اینم که بدانم چرا قرآن دوستی با خویشان مشرک(و غیر مسلمان) را قطع کرده؟ اصلا چه ضرری برای ما دارد؟

گفتم: دستور قرآن مبنی بر دوست نبودن با خویشان مشرک(و البته رفتار نیک نسبت به آنها) یک بحث منطقی است که اثراتش به خود انسان بر می گردد. فرض کنیم خدای ناکرده کسی پدر نامسلمانی دارد؛ این پدر هر چند هم دلسوز فرزندش باشد ولی دوست دارد طوری که خود می خواهد تربیت شود. مثلا  پدری نامسلمان(مثلا در اروپا و یا آفریقا)، مشروب می خورد؛ طبعا دوست دارد فرزند مسلمان شده او نیز از او تبعیت کند. طبعا این موضوع، علاوه بر تاثیر منفی در آخرت انسان،  در دنیا نیز برای انسان گران تمام خواهد شود.
گفت: با این حرفت موافقم. اتفاقا یکی از دوستان سابقم، گرفتار همین قضیه شده است. پدرش سالی چند بار به اروپا می رفت و در این میان، اعتقاد خود به حرمت مشروبات را از دست داد. حالا پسرش نیز به تبعیت از او مشروبات می نوشد و زندگی فلاکت باری را برای خود رقم زده است.
گفتم: تازه این پدرش، مسلمان کم اعتقادی بوده، وای به حال وقتی که اصلا اعتقادی به خدا و حلال و حرام نداشته و غیر مسلمان(اهل کتاب) و حتی غیر موحد باشد.
 

Plain text

  • تگ‌های HTML مجاز:
  • آدرس صفحات وب و آدرس‌های پست الکترونیکی بصورت خودکار به پیوند تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
2 + 6 =
*****