- در دین اسلام قرض دادن به برادر دینی بسیار سفارش شده است و گرفتن وام از قرض الحسنه ها بدون نیاز اشکالی ندارد و قرارداد میان دو طرف برای قرض هم می تواند بصورت صیغه لفظی باشد یا دو طرف همینکه از نیت یکدیگر در مورد قرض آگاه باشد کفایت می کند.
از طرف ائمه معصومین (علیهم السلام) در مورد کمک مالی به برادر دینی، به ما سفارش و دستور بسیاری داده شده است.
البته باید گفت که در آموزه‌های دینی قرض دادن دارای آداب و شرایط خاصی است که به چند مورد اشاره می شود:
1ـ قرض همراه با اخلاص باشد. از روی منت گذاری نباشد.
2ـ با رضایت کامل باشد.
3ـ قرض از مال حلال باشد.
4ـ قرض مکتوب و جایی ثبت شود. (بقره/282)
5ـ کسى که به مؤمنى قرض داد، منتظر بماند تا پرداخت قرض براى او امکانپذیر شود؛ یعنی همان طور که جایز نیست بدهکار با فرض توانایى، پرداخت مال را به تأخیر بیندازد، همین طور نیز اگر طلبکار مىداند بدهکار توانایى ندارد، جایز نیست او را تحت فشار قرار دهد.
بر این اساس صندوق های قرض الحسنه‌ای که در میان فامیل و گاهی میان یک صنف خاص تشکیل می شود گاهی افراد نیاز به این وام ها ندارند گرفتن اینگونه قرض الحسنه ها چه حکمی دارد؟
پرسش: اگر از صندوق قرض الحسنه ای که اصلا سود نمی گیرد، وام بگیریم اما بجهت خاصی نباشد . یعنی بگوییم وام را همینجوری می خواهم اشکال دارد؟ممکن است طرف، وام را بگیرد و در بانکی سرمایه گذاری کند و قسط وام را از همین سود پرداخت کند.
پاسخ: در صورتیکه طرف با علم به این مطلب راضی باشد و این کار خلاف ضوابط نباشد مانعی ندارد ولی مکروه است. [1]
پرسش: آیا در قرض دادن، باید قرار داد لفظی خوانده شود و یا صرف عمل کفایت می کند؟
پاسخ: قرارداد قرض را مى توان با صیغه لفظى یا با عمل انجام داد، به این گونه که چیزى را به نیّت قرض به کسى بدهد و او هم با اطلاع از این نیت بگیرد، در هر دو صورت صحیح است. [2]
پی‌نوشت:
1). آیت الله مکارم شیرازی، استفتائات، گرفتن وام قرض الحسنه بدون جهت خاص. (کدمطلب:251066)
2). آیت الله مکارم شیرازی، استفتائات، نحوه انجام قرار داد قرض .(کدمطلب:251068)