-یهودیان با وجود آنکه همیشه در اقلیت بوده‌اند، در فتنه انگیزی و ایجاد آشوب در بین مردم یدی طولایی دارند.
«یهود» یکی از اقوام کهن در روی زمین می باشند. آنان قبل از ظهور اسلام به سبب بشارت های تورات به ظهور آخرین پیامبر در حجاز، به سرزمین حجاز آمده و در مدینه مستقر شدند. آنها دارای ثروت عظیمی بودند و به علم و صنعت روز از لحاظ پزشکی، کشاورزی و جنگی مجهز بودند و در دژهای مستحکمی زندگی می‌کردند. یهود بر حسب آن‌چه که در کتاب دینی آنها آمده، می پندارند خداوند آنها را قومی ممتازو برای آقایی بر بشر و سایر بشر را برای بهره کشی یهود از آنها، آفریده است.
یهودیان با وجود آنکه همیشه در اقلیت بوده‌اند، در فتنه انگیزی و ایجاد آشوب در بین مردم یدی طولایی داشته‌اند. به طور مثال یکی از علت های طولانی شدن جنگ و خون‌ریزی بین دو قبیله بزرگ مدینه(اوس و خزرج) همین یهودیان بود. آنها با ایجاد دشمنی بین این دو قبیله و هم‌پیمانی با یکی از آنها اسلحه های خود را به آنها می فروخت و از این راه ثروت کلانی به جیب می‌زد.[1]
آنان در دشمنی با اسلام نیز از هیچ تلاشی فروگزاری نکردند؛ به عنوان مثال:
1. برای اینکه دیگر مردمان به اسلام گرایش پیدا نکنند، کتبی را که حاوی بشارت به پیامبر اسلام(صلی‌الله‌علیه‌وآله) بود را از بین بردند.[2] و پیامبری رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) را انکار کردند. قرآن کریم نیز به این مطلب نیز اشاره کرده و سرسخت‌ترین دشمن مسلمین را یهود معرفی کرده و می‌فرماید: «لَتَجِدَنَّ أَشَدَّ النَّاسِ عَداوَةً لِلَّذِینَ آمَنُوا الْیَهُودَ وَ الَّذِینَ أَشْرَکُوا[مائده/82] هر آینه دشمن‌ترین مردم نسبت به مسلمانان، یهود و مشرکان را خواهی یافت».
2. علی رغم اینکه بزرگ علمای یهود به نام ابن هیبان شامی به ظهور او بشارت داده بود ولی آنها اظهار مخالفت کردند و خود را به نادانی زدند. [3]
3. در جریان جنگ‌ها به مسلمانان خیانت کردند و همین خیانت سبب جنگ علیه خودشان شد مانند جریانات یهودی بنی نظیر و بنی قریظه[4] و بنی قینقاع.[5]
4. بعد از خیانت سقیفه و غصب خلافت، به بالاترین رده های حکومت نفوذ کردند وشروع به گمراه کردن مردم و ترویج عقاید باطل خود در قالب حدیث کردند و با استقبال خلیفه دوم و معاویه هم روبرو شدند، درحالی‌که رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) صریحا مردم را از گرایش به یهود و گرفتن دستورات دینی از آنان به شدت برحذر داشته بود. افرادی مانند «کعب الاحبار یهودی» از این دسته بود؛ اوحتی به تربیت شاگردانی نیز پرداخت که می توان به «عبدالله بن عمروعاص» و «ابوهریره» اشاره کرد که کعب الاحبار به آنها افقه العرب می گفت و درباره ابوهریره گفت: «من آگاهتر از ابوهریره به تورات ندیده ام».[6]
5. در جریان حادثه کربلا نیز فعال بودند. بنابه قولی 7000 یهودی در کوفه سکونت داشتند وبه خاطر عداوتی که با رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) داشتند نقش فعالی در کربلا از خود نشان دادند.[7]
در زمان کنونی نیز اسرائیل را تشکیل داده و با مسلمین و به خصوص ایران اسلامی دشمن هستند و هرگز دست از دشمنی خود با اسلام و مسلمین بر نمی‌دارند.
یکی از بارزترین این جنایات، ظلم و ستم یهودیان صهیونیست نسبت به مسلمانان مظلوم فلسطین است که سالهاست نقل محافل سیاسی و خبری است و بنیان گذار انقلاب اسلامی ایران امام خمینی; از همان ابتدای پیروزی انقلاب، برای همبستگی مسلمانان علیه صهیونیزم و به فراموشی سپرده نشدن این امر، جمعه آخر ماه مبارک رمضان هر سال را به عنوان روز قدس مطرح فرمودند.
اکنون اقدامات غیر دینی و به دور از انسانیت صهیونیستها تحولات منطقه را وارد مرحله ای حساس کرده و این مسئله را از یک بحران منطقه ای به بحرانی جهانی و بین المللی مبدل ساخته است؛ اگر چه صهیونیسم از یهود جدا است و برخی از یهودیان منصف؛ چه در زمان پیامبر(ص) و چه در دوران کنونی، بوده اند که با اسلام و مسلمانان منصفانه عمل می کردند؛ ولی در موارد زیادی این دو با هم آمیخته شده و جدایی شان امکان پذیر نبوده است
____________________________________________________
پی‌نوشت
[1]. نقش ائمه در احیای دین، علامه عسکری، انتشارات منیر، چ2، 1385، ج2، ص31-32.
[2]. «زبیربن باطا» نیز از این دسته می باشد. طبق اعتراف خودش به محض شنیدن ظهور رسول اکرم صلوات الله علیه کتابی را که بسیار ارزشمند و حاوی پیشگویی های زیادی از جمله بشارت ظهور رسول اکرم صلوات الله علیه بود را ازبین برد . و خیانتی بزرگ در حق آیندگان روا داشت . (نقش ائمه در احیای دین، ج1، ص257)
[3]. نقش ائمه در احیای دین، ج1، ص256. رک: الطبقات الکبری، چ بیروت، ج1، ص16.
[4]. ر.ک: آیه الله جعفر سبحانی، فروغ ابدیت، جلد 2؛عباس ميرزايي، غزوه بني نضير، پژوهشکده باقرالعلوم، بهمن 1392؛ سيرت جاودانه، ترجمه الصحيح من سيرة النبي الأعظم، جعفر مرتضى العاملى، مترجم محمد سپهرى، پژوهشگاه فرهنگ و انديشه اسلامى، 1384 ش؛ رسول جعفریان، سیره رسول خدا، انتشارات دلیل ما.
[5] .ر.ک: ابن هشام، السیره النبویه، مکتبه محمد علی صبیح و اولاده، بی‌جا، 1383.
[6]. (نقش ائمه در احیای دین، ج1،ص488.
[7]. زندگانی امام حسین، سیدهاشم رسولی محلاتی، دفترنشرفرهنگ اسلامی، 1388، ص318.