عزت و ذلت قبل و بعد از انقلاب در بحث بهداشت

ازجمله ثمرات و نتایجی که انقلابیون و مدافعان انقلاب اسلامی بعد از انقلاب اسلامی سال57 تا به امروز بدان معتقدند این است که انقلاب اسلامی موجب گردید که ذلت قبل از انقلاب تبدیل به عزت شود.
آیا در واقعیت نیز واقعا بعد از انقلاب سال 57 ذلت تبدیل به عزت گردید؟
یکی از مصادیقی که در اینجا می توان مورد تحلیل واقع شود اینکه جامعه‌ی ذلیل چه جامعه ای است؟
جامعه هرچه قدر در موقعیت مناسب و برخوردار از درصد هوشی بالا و امکانات خام و در دسترس باشد، ذلیل است، مگر آنکه آرمانی قومی، ملی، جهانی داشته باشد... که اگر در جامعه‌ای آرمان نباشد زندگی افراد جامعه به روزمرگی طی خواهد شد و این روزمرگی چیزی جز عقب گرد و در جا زدن برای جامعه نخواهد داشت.

از جمله آرمانها در بُعد مادی رسیدن به دستاوردهای چشمگیری مانند بهداشت، تجارت، رشد علمی، رشد فناوری، رشد نظامی و... است.

یکی از شاخص‌های مهم برای سنجش میزان توسعه یافتگی و رفاه مردم، بررسی وضعیت بهداشت، درمان و سلامت مردم است.
ریاحی وزیر بهداری که از سفر 18 روزه خود به استان های سوم و چهارم و پنجم دیروز به تهران مراجعت کرده است در یک مصاحبه مطبوعاتی پیرامون وضع بهداشتی شهرستان ها و مراکز استان ها گفت: وضع بهداشتی مردم در شهرستان ها خوب نیست. شهرستان هایی که مورد بازدید قرار گرفت صرف نظر از چند شهرستان که مرکز استان می باشند بقیه از لحاظ تجهیزات بهداشتی ، دکتر و دارو در مضیقه هستند، بخصوص نقاط کرد نشین که فاصله بین شهرها و قراء زیاد است و این پراکندگی مشکل بزرگی را از نظر تامین بهداشت ساکنین دهات و قراء و شهرستان ها به وجود آورده است. [1]

در حالی که دستاورد انقلاب اسلامی بعد از انقلاب در مورد بهداشت اینگونه است:
افزایش ١٠٠ برابری سرمایه‌گذاری در بخش بهداشت و درمان بعد از انقلاب اسلامی منجر به رشد ٤٠٠ درصدی شاخص‌های بهداشتی و درمانی طی سال‌های پس از پیروزی انقلاب شده است که شاخص "امید به زندگی" نیز در مقایسه با قبل از انقلاب از ٥٠ به ٧٥ سال رسید.
قبل از پیروزی انقلاب حدود ٧ دانشکده پزشکی در دانشگاه‌ها ایجاد شده بود اما در حال حاضر حدود ٤٠ دانشگاه علوم پزشکی در سراسر کشور به فعالیت می‌پردازد.
تعداد ظرفیت پذیرش دانشجوی پزشکی از حدود ٦٠٠ نفر قبل از پیروزی انقلاب به حدود ٦ هزار نفر در سال افزایش یافت.
سال 57،  تعداد کل پزشکان دارای کارت نظام پزشکی حدود ١٧ هزار نفر بود،  در حالی که طی این سال های گذشته، حدود140  هزار پزشک در دانشگاه‌های علوم پزشکی سراسر کشور تربیت شده‌اند.
در حال حاضر حدود ٩٧ درصد داروهای مورد نیاز در داخل کشور تولید می‌شود و در بیمارستان‌های کشور حدود ٩٠ هزار تخت وجود دارد درحالی که قبل از پیروزی انقلاب اسلامی تعداد تخت‌های بیمارستانی در کشور در مجموع ١٥ تا ٢٠ هزار تخت بود. [2]

با اذعان به یک مورد از موارد وضعیت رفاهی مردم در ایران و مقایسه با قبل از انقلاب این سوال در ذهن انسان ایجاد می شود که اگر دولت پهلوی نیز ادامه می یافت مانیز به این پیشرفتها دست می یافتیم مانند کشورهایی مثل عربستان و امارات:

در پاسخ باید گفت که
اولا بپذیریم که انقلاب اسلامی کارآمدی قابل توجهی نسبت به وضعیت رفاهی مردم داشته است و رکوردهای ارزشمندی بعد از 40 سال برای خود بجای گذاشته است.
ثانیا این دستاوردها غالبا در شرایط تحریم و فشار و جنگ بوده است نه در شرایط آرامی مانند زمان پهلوی.
ثالثا بیشتر این موارد بر اساس تکیه به نیروهای بومی و داخلی بوده نه تکیه بر نفت و فروش خام این نعمت الهی و سرمایه گرانبها و مقایسه عربستان و امارات به ایران مانند فرزندی است که ارثیه‌ی هنگفتی به او رسیده و او بدون هیچ مانعی در حال خرج کردن است.
رابعا پاسخ بیشتر به کسانی است که تداوم دوران پهلوی را هم منتج به چنین دستاورد‌هایی می‌دانند؛ و آن اینکه روند و رویکرد رشد دوران پهلوی طی بیش از پنج دهه به وضوح روشن می‌کند که با چنان روند و چنان رویکردی بسیاری از این دستاورد‌ها غیرممکن بود! در حالی که بعد از انقلاب با جنگ هشت ساله؛ غائله های قومی قبیله ای در جنوب و شرق و غرب کشور در طی این 40 سال توانست به این دست آوردها دست یابد.

با این حال اگرچه این رشد نشان از یک نوع عزت بخشی در بخش بهداشت به مردم کشورمان را نشان می دهد ولی نباید از کمبودها و کاستی ها هم چشم پوشی کرد.

پی‌نوشت:
1). موسسه مطالعات تاریخ معاصر ایران.
2). شبکه اطلاع رسانی دانا.