فناوری نانو، از مرحله جهش علمی به مرحله جهش اقتصادی

رشد چشمگیر علمی کشور در سه دهه‌ی گذشته برای هر فرد ایرانی و خارجی غیرقابل انکار است تا جایی که کشور در سال 2013 میلادی رتبه نوزدهم جهانی در رشد تولید علم را به‌دست آورد و این در حالی است که کشورهای لهستان، بلژیک، دانمارک، اسکاتلند، اتریش، پرتغال، رژیم اشغالگر قدس، سنگاپور، مکزیک و جمهوری چک بعد از ایران به ترتیب رتبه‌های 21 تا 30 را از نظر تولید علم در اختیار دارند.
یکی از چشمگیرترین عرصه های علمی در ایران را می توان به فن آوری نانو اشاره کرد.
فن‌آوری نانو توانایی ساخت، کنترل و استفاده ماده در ابعاد نانومتری است. اندازه ذرات در فن‌آوری نانو بسیار مهم است، چرا که در مقیاس نانویی، ابعاد ماده در خصوصیات آن بسیار تأثیرگذار است و خواص فیزیکی، شیمیایی و بیولوژیکی تک تک اتم‌ها و مولکول‌ها با خواص توده ماده متفاوت است. این اندازه در مواد مختلف متفاوت است، اما به طور معمول مواد نانو به موادی که حداقل یکی از ابعاد آن‌ها کوچک‌تر از ۱۰۰ نانو متر باشد گفته می‌شود.

طبق آمار در سال 2014 حدود بیش از 10 درصد مقالات علمی جهان به عرصه نانوفناوری مربوط بوده و کشورهای زیادی در این زمینه فعال هستند. از نظر تعداد مقالات ثبت شده در سال گذشته، ایران دارای رتبه اول است و در رده‌بندی کلی رتبه ششم را به خود اختصاص داده است. [1]
امروز یکی از جایگاه‌های امیدوار کننده انقلاب بخش علمی بالاخص بحث نانو فناوری است. البته این علم در ایران بعد از انقلاب در اواخر دهه70 شروع به کار کرد در طی این مدت به این رشد چشمگیر دست یافته است. امروزه می توان یکی از ابزارهای مهم اقتصادی را ورود فناوری نانو در عرصه‌ی اقتصادی کشور دانست.
دکتر سعید سرکار دبیر ویژه توسعه فناوری نانو معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری:
«سال 91 حجم اقتصاد مبتنی بر فناوری نانو یا بازار محصولات نانو حدود 160 میلیارد ریال بود ولی سال 94به سه هزار و 200 میلیارد ریال رسید، یعنی ظرف چهار سال، اقتصاد مبتنی بر فناوری نانو که تمام آن نیز برپایه فناوری بومی و توسعه یافته در داخل کشور خودمان است، 20 برابر رشد کرد و این یک جهش اقتصادی است.» [2]
با توجه به این پیشرفت‌های علمی در کشور بالاخص در حوزه‌ی نانو، نشان از همت و آرمان بزرگ انقلاب برای توسعه و پیشرفت علمی مردم عزیز ایران بعد از انقلاب دارد و مطالعه سیاست‌های رژیم پهلوی و آمارهای ارائه شده، نشان می‌دهد که جهت گیری‌ها و سیاست‌های آموزش و پرورش با توجه به سیاست‌های کلان کشور عموماً در جهت توسعه نیروی انسانی کارگر در سطح مهارت‌های عادی و عدم حضور نیروهای آموزش دیده در تولید علم، نظریه و فن‌آوری بوده است.

1). ایسنا.
2). خبرگزاری ایرنا.