- بر طبق احادیث معصومین خداوند متعال موجودی محبوبتر و بهتر از حضرت محمد مصطفی(صلی‌الله‌علیه‌وآله) خلق نکرده است.
خداوند متعال صاحب انسان، خالق هستی و به وجود آوردنده تمام عالم است، او در قرآن کریم فرموده: «أَ لَمْ تَرَوْا أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَكُمْ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي الْأَرْضِ وَ أَسْبَغَ عَلَيْكُمْ نِعَمَهُ ظاهِرَةً وَ باطِنَةً [لقمان/20] آيا مردم نمىبينند كه خداوند تمام موجوداتی كه در آسمان‌ها و زمين است را مسخر شما نموده و نعمتهاى پيدا و نهان را به فراوانى در دسترس شما قرار داده است» یعنی تمام نعمت‌های میان آسمان و زمین را برای انسان و مسخر انسان قرار داده است، اما با این حال، برای دادن همه این نعمت‌ها به بشر، هیچ منتی بر بشر نگذاشته است.
اما زمانی‌که آخرین سفیر و آخرین واسطه خود را به بشر هدیه داد، بر انسان‌ها منت گذاشت و فرمود: «لَقَدْ مَنَّ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنينَ إِذْ بَعَثَ فيهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِه [164] يقيناً خدا بر مؤمنان منّت نهاد كه در ميان آنان پيامبرى از خودشان برانگيخت كه آيات او را بر آنان مىخواند». این آیه نشان می‌دهد وجود پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) بزرگ‌تر و ارزشمندتر از تمام چیزهایی است که بین آسمان و زمین است.
بزرگی پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) تا بدانجاست که قرآن کریم نسبت به حضرت تعبیر «رَحْمَةً لِلْعالَمينَ» [انبیاء/107] را به کار می‌برد و حضرت را برای کل بشریت مایه رحمت و آرامش معرفی می‌کند و در رابطه با عظمت شخصیتی ایشان می‌فرماید: «ثمَُّ دَنَا فَتَدَلى* فَكاَنَ قَابَ قَوْسَينِْ أَوْ أَدْنىَ[نجم/ 8و9] سپس نزديك شد و بسيار نزديك شد، تا به قدر دو كمان، يا نزديكتر» که گویای قرب معنوی حضرت است و می‌رساند نزدیک‌ترین فرد به خداوند متعال است.
ما برای شناخت درست عظمت روحی پیامبر اسلام(صلی‌الله‌علیه‌وآله) به سراغ روایات آمده تا حضرت را از زبان معصوم توصیف کنیم:
1. امیرالمومنین(علیه‌السلام) در مورد شخصیت ایشان فرمود: «از همان زمان که رسول خدا (ص) را از شیر گرفتند، خداوند بزرگ‌ترین فرشته از فرشتگان خویش را مأمور ساخت تا شب و روز وی را به راه‌های بزرگواری و درستی و اخلاق نیکو سوق دهد».[1]
2. امام صادق(علیه السلام) می فرماید: «وقتی که جبرئیل بر پیامبر نازل می شد اجازه می گرفت و مثل بندگان در برابرش می نشست».[2]
3. حسین بن عبدالله مىگوید: «به امام صادق(علیه‌السلام) عرض کردم: آیا رسولخدا سرور فرزندان آدم بود؟ آن حضرت فرمود: قسم به خدا، او سرور همه مخلوقات خداوند بود، خدا هیچ مخلوقى را بهتر ازمحمد نیافرید».[3]
4. امام صادق (علیه‌السلام) در حدیث دیگرى فرمود: «چون رسول خدا (ص) را به معراج بردند جبرئیل تا مکانى با وى همراه بود و از آن به بعد او را همراهى نکرد. پیامبر (ص) فرمود: جبرئیل، در چنین حالى مرا تنها مىگذارى؟! جبرئیل گفت: تو برو، سوگند به خدا در جایى قدم گذاشتهاى که هیچ بشرى قدم نگذاشته و بیش از تو بشرى به آنجا راه نیافته است».[4]
5. «معمر بن راشد» مىگوید: از امام صادق (علیه‌السلام) شنیدم که فرمود: «یک نفر یهودى خدمت رسول خدا (ص) رسید و به دقت او را نگریست. پیامبر اکرم (ص) فرمود: اى یهودى! چه حاجتى دارى؟ یهودى گفت: آیا تو برترى یا موسى بن عمران، آن پیامبرى که خدا با او تکلم کرد و تورات و انجیل را بر او نازل نمود، و به وسیله عصایش دریا را براى او شکافت و به وسیله ابر بر او سایه افکند؟ پیامبر (ص) فرمود: خوش آیند نیست که بنده خود ستایى کند ولکن (در جوابت) مىگویم که حضرت آدم (ع) وقتى خواست از خطاى خود توبه کند، گفت: «اللهم انى اسالک بحق محمد و آل محمد لما غفرت لى»، خدایا! به حق محمد و آل محمد از تو مىخواهم که مرا عفو نمایى. خداوند نیز توبهاش را پذیرفت. حضرت نوح (ع) وقتى از غرق شدن در دریا ترسید گفت: «اللهم انى اسالک بحق محمد و آل محمد لما انجیتنى منالغرق» خدایا به حق محمد و آل محمد از تو در خواست مىکنم. مرا از غرق شدن نجات بدهى. خداوند نیز او را نجات داد. حضرت ابراهیم (ع) در داخل آتش گفت: «اللهم انى اسالک بحق محمد وآل محمد لما انجیتنى من‌ها» خدایا! به حق محمد و آل محمد ازتو مىخواهم که مرا از آتش نجات دهى. خداوند نیز آتش را براى اوسرد و گوارا نمود. حضرت موسى (ع) وقتى عصایش را به زمین انداخت و در خود احساس ترس نمود گفت: «اللهم انى اسالک بحق محمد و آل محمد لما امنتنى» خدایا! به حق محمد و آل محمد از تو در خواست مىنمایم که مرا ایمن گردانى. خداوند متعال به او فرمود: «لاتخف انک انت الاعلى» نترس. مسلما تو برترى. اى یهودى، اگر موسى (ع) امروز حضور داشت و مرا درک مىکرد و به من و نبوت من ایمان نمىآورد، ایمان و نبوتش هیچ نفعى به حال او نداشت. اى یهودى! از ذریه من شخصى ظهور خواهد کرد به نام مهدى (ع) که زمان خروجش عیسى بن مریم(ع) براى یارى او فرود مىآید و پشت سر اونماز مىخواند».[5]
این موارد گوشه ای از هزاران روایتی از است که در شان و منزلت پیامبر عظیم الشان اسلام(صلی‌الله‌علیه‌وآله) از زبان معصومین وارد شده است.
میلاد گل سر سبد هستی و اشرف مخلوقات بر همه دوست‌داران ایشان مبارک باد.
___________________________________________________
[1]. «لَقَدْ قَرَنَ اللَّهُ بِهِ ص مِنْ لَدُنْ أَنْ كَانَ فَطِيماً أَعْظَمَ مَلَكٍ مِنْ مَلَائِكَتِهِ يَسْلُكُ بِهِ طَرِيقَ الْمَكَارِمِ وَ مَحَاسِنَ أَخْلَاقِ الْعَالَمِ لَيْلَهُ وَ نَهَارَه» نهج البلاغه، خطبه 192.
[2]. «إِنَّ جَبْرَئِيلَ كَانَ إِذَا أَتَى النَّبِيَّ ص لَمْ يَدْخُلْ عَلَيْهِ حَتَّى يَسْتَأْذِنَهُ وَ إِذَا دَخَلَ عَلَيْهِ قَعَدَ بَيْنَ يَدَيْهِ قِعْدَةَ الْعَبْد» ابن بابويه، محمد بن على، كمال الدين و تمام النعمة، اسلاميه - تهران، چاپ دوم، 1395ق، ج1، ص 85.
[3]. «قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ص سَيِّدَ وُلْدِ آدَمَ فَقَالَ كَانَ وَ اللَّهِ سَيِّدَ مَنْ خَلَقَ اللَّهُ وَ مَا بَرَأَ اللَّهُ بَرِيَّةً خَيْراً مِنْ مُحَمَّدٍ ص.» كلينى، محمد بن يعقوب بن اسحاق، الكافي، دار الكتب الإسلامية - تهران، چاپ چهارم، 1407 ق، ج1، ص 440.
[4].« لَمَّا عُرِجَ بِرَسُولِ اللَّهِ ص انْتَهَى بِهِ جَبْرَئِيلُ إِلَى مَكَانٍ فَخَلَّى عَنْهُ فَقَالَ لَهُ يَا جَبْرَئِيلُ تُخَلِّينِي عَلَى هَذِهِ الْحَالَةِ فَقَالَ امْضِهْ فَوَ اللَّهِ لَقَدْ وَطِئْتَ مَكَاناً مَا وَطِئَهُ بَشَرٌ وَ مَا مَشَى فِيهِ بَشَرٌ قَبْلَكَ»(همان، ج1، ص 442)
[5]. مجلسى، محمد باقر بن محمد تقى، بحار الأنوار، دار إحياء التراث العربي - بيروت، چاپ دوم، 1403 ق، ج۱۶، ص۳۶۶.