-راه رسیدن به خدا و قرب الهی یک راه بیشتر نیست و آن هم راهی است که خود خداوند متعال برای ما ترسیم میکند، نه آن راهی که خود انسان توهم کند که راه رسیدن به خداست.
شبهه: برای خداوند فرقی ندارد که تو برایش نماز بخوانی یا نه؛ برایش روزه بگیری یا نه، فرقی ندارد چقدر برای عزیزانش ضجه زده باشی. اما اینها برای من و تو فرق می کند... و این فرق زمانی شروع شد که من و تو بر سر خدایمان جدل کردیم، من گفتم من با ایمان ترم و تو گفتی من! و فراموش کردیم که خدای هر دویمان یکی ست، فقط راه اتصالمان به او فرق دارد. به راه های اتصالی یکدیگر به خدا دست نزنیم، اجازه بدهیم هر کس به گونهی خودش به خدایش وصل شود نه به شیوه ما؛ خداوند عارف عاشق می خواهد، نه مشتری بهشت...».
پاسخ:
این سخن با ظاهری بسیار زیبا و فریبنده، سخنی باطل و گمراه کننده است، چرا که راه رسیدن به خدا و قرب الهی یک راه بیشتر نیست و آن هم راهی است که خود خداوند متعال برای ما ترسیم میکند، نه آن راهی که خود انسان توهم کند که راه رسیدن به خداست. بنابراین راههای رسیدن به خدا غلط است، راه رسیدن به خدا درست است.
وقتی به قرآن کریم نگاه کنیم، قرآن به صراحت میفرماید: «وَ أَنِ اعْبُدُوني هذا صِراطٌ مُسْتَقيمٌ [یس/61]» یعنی صراط مستقیم و راه رسیدن به خداوند متعال یک راه بیشتر نیست و آن هم بندگی خداوند متعال و اطاعت دستورات او؛ هرگز نمیتوان تصور کرد که انسانی وجود داشته باشد و دستورات خدا وند متعال را به بهانه اینکه خدا نیازی به آنها ندارد، ترک کند و به خدا نزدیک شده و قرب معنوی پیدا کند؛ خیر چنین چیزی فقط توهم خود اوست.
قرآن کریم باز در این باره میفرماید: «إِنْ كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُوني [آلعمران/31] اگر خدا را دوست داريد، پس مرا پيروى كنيد» یعنی دوست داشتن خدا در گرو اطاعت اوست در گرو بندگی و انجام دستورات اوست، بندگی خدا نیز به انجام واجیات و ترک محرمات است، واجباتی که خداوند متعال دستور داده انجام دهیم، با آنکه انجام آنها هیچ سودی برای خدا ندارد و ترک آنها نیز ضرری به خداوند غنی و بینیاز نمیزند، اما انجام آنها برای ما ضروری است و ترک آنها روح انسان را بیمار و خراب میکند و از خدا دور میسازد.
بنابراین رسیدن به خدا و قرب الهی یک راه بیشتر ندارد و آن هم انجام دستورات خداست، دستورات خدا نیز در دو چیز خلاصه میشوند: انجام واجبات و ترک محرمات. غالب واجبات و محرمات الهی نیز در قرآن کریم بیان شده است؛ واجباتی مانند نماز، روزه، حج، جهاد، خمس، زکات، حجاب و.... همچنین محرماتی مانند: دزدی، شرابخواری، گوشت خوک و مردار، زنا و بی عفتی، غیبت، دروغ، تهمت، و... بسیاری دیگر در قرآن کریم که سخن خداست بیان شده است.
بنابراین این سخن که خدا به انجام عبادت نیازی ندارد، مهم قلب انسان است که باید به سوی خدا باشد و گناه مهم نیست و خدا مهربان است و هر کسی از هر راهی میتواند به خدا برسد، سخنی شیطانی در راستای فریب انسان؛ رسیدن به خدا تنها از یک طریق امکان دارد و آن هم اطاعت و بندگی خداوند متعال و انجام دستورات اوست. بله خدا به نماز یا روزه ما نیازی ندارد، این نمازخواندن ما نیز به معنای برطرف کردن نیاز خدا نیست، بله به معنای نیاز ما به خداست، نیاز ما به صحبت و ارتباط با اوست.
همچنین امر به معروف و نهی از منکر نیز دو دستور الهی و از واجبات الهی بوده و به این معناست که ما باید نسبت به جامعه و هم نوع خود احساس مسئولیت کنیم و راه سعادت و خوشبختی را به هم نشان دهیم، لذا باید به افراد دیگر نیز واجیات و محرمات الهی را گوشزد کرد و گفت راه آنان اشتباه است و این راه، راه رسیدن به خدا نیست.
شبهه: برای خداوند فرقی ندارد که تو برایش نماز بخوانی یا نه؛ برایش روزه بگیری یا نه، اجازه بدهیم هر کس به گونهی خودش به خدایش وصل شود نه به شیوه ما؛ خداوند عارف عاشق می خواهد، نه مشتری بهشت...».
پاسخ:
این سخن با ظاهری بسیار زیبا و فریبنده، سخنی باطل و گمراه کننده است، چرا که راه رسیدن به خدا و قرب الهی یک راه بیشتر نیست و آن هم راهی است که خود خداوند متعال برای ما ترسیم میکند، نه آن راهی که خود انسان توهم کند که راه رسیدن به خداست. بنابراین راههای رسیدن به خدا غلط است، راه رسیدن به خدا درست است. قرآن به صراحت میفرماید: «وَ أَنِ اعْبُدُوني هذا صِراطٌ مُسْتَقيمٌ [یس/61]» یعنی صراط مستقیم و راه رسیدن به خداوند متعال یک راه بیشتر نیست و آن هم بندگی خداوند متعال و اطاعت دستورات اوست.