پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) به امام حسین(ع) که از در وارد شدند فرمودند: «خوش آمدی ای زینت آسمانها و زمین».
سوم شعبان، مصادف است با میلاد مسعود سومین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت امام حسین(علیهالسلام). حضرت 10 سال امامت کرد و آخرین سال امامت ایشان مصادف شد با مرگ معاویه بن ابی سفیان و روی کار آمدن فرزندش یزید. چهره يزيد با پدرش معاويه بسيار متفاوت بود، او اصلا به دين و ديانت و حتی ظاهر شريعت اهميتی نمیداد و تنها به فکر شهوترانی و عيش و نوش خود بود؛ او مردی سگباز، ميمونباز، شرابخور، بسيار شهوتران و... بود که اصلا به دين و شريعت اهميتي نمیداد، پس با وجود او و خليفه بودن او، حتی ظواهر دين و اسلام در خطر عظيمی قرار میگرفت؛ به همين خاطر است که حضرت، بعد از اينکه يزيد به خلافت رسيد فرمود: «وَ عَلَى الاِسْلَامِ السّلَامُ اِذْ قَدْ بَلِيَتِ الْاُمَّةُ بِرَاعٍ مِثْل يَزِِيد: آنگاه كه امت، گرفتار حاکمی چون يزيد گردد، بايد فاتحه اسلام را خواند».[1] با اين اوصاف، ديگر درنگ جايز نبود و حرکت ابیعبدالله الحسين (عليه السلام) شروع شد؛ اتفاقا به خاطر جايگاه رفيع حضرت در ميان مردم، حرکت ايشان، حال يا بيعت کنند يا قيام، از اهميت ويژهای برخوردار بود، بنابراين اين قيام يا بيعت، بازتاب بسيار گستردهای در ميان مردم داشت و به منزله تاييد يا عدم تاييد تلقی میشد که حضرت قیام را انتخاب کرد و در نهایت به شهادت ایشان در سال 61 قمری انجامید.
امام حسین زینت آسمانها و زمین
در شان و جایگاه حضرت همین بس که نقل شده: روزی پیامبر اکرم(صلیاللهعلیهوآله) به امام حسین(ع) که از در وارد شدند فرمودند: «خوش آمدی ای زینت آسمانها و زمین» یکی از حاضران به نام اُبیّ بن کعب [با تعجب] عرض کرد: یا رسول اللّه، آیا جز شما کسی دیگر هم زینت آسمانها و زمین محسوب میشود؟ حضرت فرمودند: «ای ابیّ بن کعب، سوگند به خدا، همانا حسین بن علی(ع) در آسمانها از روی زمین بیشتر شناخته شده است. نام او در عرش الهی این گونه نوشته شده: «اِنّ الحُسینَ مِصباحُ الهُدی و سفینةُ النّجاة» همانا حسین مشعل هدایت و کشتی نجات است».[2] همچنین پیامبر اکرم(صلیاللهعلیهوآله) بارها در مورد امام حسن مجتبی و امام حسین(علهماالسلام) فردند: «الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّة: حسن و حسین سرور جوانان اهل بهشتند».[3]
امام حسین از زبان اهل سنت
اگر به منابع اهل سنت هم مراجعه کنیم، علمای آنان در وصف امام حسین جملات زیبایی دارند که در مورد کمتر کسی چنین سخنانی گفته اند، از جمله اینکه:
1. خالد محمّد خالد، از علمای اهل سنت مصر مینویسند: «امام حسین(ع) برای حفظ دین دست به فداکاری زد... بنابراین موضوعِ قیام عاشورا نیز حفظ دین بود؛ چرا که در آن زمان نیاز زیادی به حفظ دین احساس میشد».
2. محمدعلی جناح، رهبر فقید پاکستان، می گوید: «هیچ نمونهای از شجاعت، بهتر از آنچه امام حسین(ع) نشان داد در عالم پیدا نمیشود. به عقیده من تمام مسلمین باید از شهیدی که خود را در سرزمین عراق قربانی کرد، پیروی کنند».
3. عباس محمود العقّاد نویسنده و ادیب بزرگ مصری، مینویسد: «جنبش حسین(ع) از بینظیرترین جنبشهای تاریخی است که تاکنون در زمینه دعوتهای دینی یا نهضتهای سیاسی پدیدار گشته است».
4. سید قطب مینویسد: «هیچ شهیدی در سراسر زمین مانند حسین(ع) نیست که احساسات و قلبها را قبضه کند و نسلها را به غیرت و فداکاری بکشاند. چه بسیار از کسانیکه اگر هزار سال هم می زیستند امکان نداشت عقیده و دعوتشان را گسترش دهند. ولی حسین(علیهالسلام) عقیده و دعوتش را با شهادتش به کرسی نشاند. هیچ خطابه ای نتوانست قلب ها را به سوی خود سوق دهد و میلیون ها نفر را به سوی اعمال بزرگ بکشاند، مگر خطبه آخرِ حسین(علیهالسلام) که با خون خود آن را امضا کرد و برای همیشه موجب حرکت و تحول مردم در خط طولانی تاریخ گردید».
5. محمد اقبال لاهوری فلسفه عاشورا را در حریّت بخشی می داند. از دید اقبال، قیام امام حسین(علیهالسلام) و یارانش برای حفظ آزادگی و گریز از بندگی طاغوت و غیر خدا و اثبات بندگی نسبت به خدا و برخوردار ساختن دیگران از آزادی در سایه تعبد الهی بود.[4]
امام حسین از زبان دشمنان حضرت
1. معاویه به فرزندش یزید سفارش می کند: «فرزندم، مبادا خدا را در حالی ملاقات کنی که خون حسین بر گردن تو باشد». نقل شده است وقتی هنگام مرگ معاویه شد، چنین گفت: «خون و گوشت حسین از خون و گوشت پیامبر است».
2. عمر بن سعد: در حادثه کربلا عمر سعد خطاب به شمر بن ذی الجوشن میگوید: «به خدا سوگند، حسین با یزید بیعت نخواهد کرد؛ چون روح پدرش علی(علیهالسلام) بر وجود او حکم فرماست».
3. شمر بن ذی الجوشن می گوید: «فَلَعُمری لَهُوَ کُفوٌ کریمٌ؛ به جان خودم سوگند، حسین بن علی هم آوردی آزادمنش و کریم است». هم چنین نقل می کنند وقتی شمر شروع به بریدن سر امام حسین(علیهالسلام) نمود، چنین می گفت: «به خدا سوگند، من در حالی سرت را از تنت جدا می کنم که می دانم تو آقایی عظیم الشأن و فرزند رسول خدایی و از نظر پدر و مادر بهترین مردم به شمار می آیی».
4. شَبث بن رِبْعی - فرماندهِ نیروهای پیاده عمر سعد در کربلا- گفت: «خدا به اهل این شهر (کوفه) هرگز خیر ندهد و آنها را از رشد و استقامت محروم سازد! آیا تعجب آور نیست که ما با علی بن ابی طالب و بعد از او با پسرش حسن برای یاری آل ابی سفیان پنج سال نبرد کردیم، و پس از آن در کنار آل معاویه و ابن زیاد با پسر علی ـ که بهترینِ روی زمین بود ـ جنگ کردیم؟»
5. مرجانه مادر عبیدالله بن زیاد پس از ماجرای عاشورا به پسر خود گفت: «ای خبیث! پسر رسول خدا را کشتی؛ به خدا قسم، هرگز بهشت را نخواهی دید».[5]
_______________________________________
پینوشت
[1]. ابن طاووس، على بن موسى - فهرى زنجانى، احمد، اللهوف على قتلى الطفوف / ترجمه فهرى، جهان - تهران، چاپ: اول، 1348ش، ص 24.
[2]. بحرانى، سيد هاشم بن سليمان، مدينة معاجز الأئمة الإثني عشر و دلائل الحجج على البشر، مؤسسة المعارف الإسلامية، قم، چاپ اول، 1413 ق، ج4، ص 52.
[3]. ابن بابويه، محمد بن على، من لا يحضره الفقيه، 4جلد، دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسين حوزه علميه قم - قم، چاپ: دوم، 1413 ق، ج4، ص: 179.
[4]. منبع سایت حوزه
[5]. منبع سایت حوزه
در شان و جایگاه حضرت همین بس که نقل شده: روزی پیامبر اکرم(صلیاللهعلیهوآله) به امام حسین(ع) که از در وارد شدند فرمودند: «خوش آمدی ای زینت آسمانها و زمین» یکی از حاضران به نام اُبیّ بن کعب [با تعجب] عرض کرد: یا رسول اللّه، آیا جز شما کسی دیگر هم زینت آسمانها و زمین محسوب میشود؟ حضرت فرمودند: «ای ابیّ بن کعب، سوگند به خدا، همانا حسین بن علی(ع) در آسمانها از روی زمین بیشتر شناخته شده است. نام او در عرش الهی این گونه نوشته شده: «اِنّ الحُسینَ مِصباحُ الهُدی و سفینةُ النّجاة» همانا حسین مشعل هدایت و کشتی نجات است». همچنین پیامبر اکرم(صلیاللهعلیهوآله) بارها در مورد امام حسن مجتبی و امام حسین(علهماالسلام) فرمودند: «الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ سَيِّدَا شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّة: حسن و حسین سرور جوانان اهل بهشتند».