بسم الله الرحمن الرحیم
چهارم شعبان مصادف با میلاد مسعود حضرت ابوالفضل العباس است. ابوالفضلی که به عالمیان درس ولایت مداری آموخت و در تاریخ جاودانه شد. ایشان با حرکت انقلابی خود در کربلا، آنهم در برابر دژخیمان اموی و بی بصیرتان کوفی، چنان تأثیر شگرفی ایجاد کرد که قرنها و اعصار مختلف را درنوردید و امروز از ایشان بعنوان یکی از الگوهای اصلی ولایت مداری یاد می شود. آنزمان که جلادان یزیدی و کوفی، حلقه را بر امام شهیدمان تنگ کرده بودند، به خاطر عصبیتهای قومی، امان نامه ای را ترتیب دادند و آنرا به ابوالفضل العباس پیشنهاد کردند. رد امان نامه از سوی حضرت عباس، تیری زهرآلود بر روح مرده دشمن زد، اما از آنجا که آنها مرده بودند شاید آنروز تأثیر بسزایی نگذاشت. بعد از واقعه عاشورا که شهادت مولایمان ابا عبد الله الحسین(علیه السلام) روحی مسیحایی در جسد مرده مسلمانان آنروز دمیده بود، مردمان را زنده کرد و خون حق طلبی و مبارزه با ظلم و ظالمان را در پیکره بشر به جریان اندخت.
درس عباس در کربلا به بشریت این بود که تا آخرین قطره خون باید با ولایت بود و دست از دامان او نکشید. عباس با رد امان نامه کذایی، به دنیا پشت پا زد و شد عباس.
عباس می دانست که همه چیز دنیا و زندگی مادی و در یک کلام شکم نیست. او با انتخاب حسین(ع) دنیایی را از گمراهی نجات داد و تصمیم او جرأت به حق طلبان داد تا دنیا گرایان را سرزنش کنند.
اگر امروز بخواهیم حرکت حضرت عباس(سلام الله علیه) را برای خودمان فرهنگ سازی کنیم، باید آنرا در ولایت پذیری و دفاع از فریاد "هل من ناصر ینصرنی" ولیّ زمان خلاصه کنیم.
امروز انتخابات بهترین عرصه برای نشان دادن این فرهنگ است، فرهنگی که عباس ابن علی(علیهما السلام) در کربلا به منصه ظهور گذاشت.
آری "لبیک" ما به ندای "هل من ناصر" ولیّ مان چیزی نیست جز رأیی که به صندوق می اندازیم.