غزالی، عدم بیعت خلیفه دوم بعد از وفات پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) را نشانه پیمان شکنی وی نسبت به امام علی(علیه‌السلام) می‌داند.
«غزالی» دانشمند پرآوازه اهل تسنن در قرن ششم درباره تبریک و تهنیت خلیفه دوم و پیمانى که در روز غدیر با امیرالمومنین(علیه‌السلام) بست و فقط چند روز بعد، آن را فراموش کرد، مى‌نویسد: «از خطبه‌هاى رسول گرامى اسلام(صلى‌الله‌علیه‌وآله) خطبه غدیر خم است که همه مسلمانان بر متن آن اتفاق دارند. رسول خدا فرمود: «هر کس من مولا و سرپرست او هستم، على مولا و سرپرست اوست». عمر پس از این فرمایش رسول خدا(صلى‌الله‌علیه‌وآله) به على(علیه‌السلام) این‌گونه تبریک گفت: «به به، تبریک، تبریک، اى ابوالحسن، تو اکنون مولا و رهبر من و هر مولاى دیگرى هستی». این سخن عمر حکایت از تسلیم او و نشانه بیعت و رضایتش از انتخاب على(علیه‌السلام) به رهبرى امت دارد. اما پس از گذشت آن روز‌ها، عمر تحت تأثیر هواى نفس و علاقه به ریاست و رهبرى خودش قرار گرفت و استوانه خلافت را از مکان اصلى تغییر داد و با لشکر کشى‌ها، برافراشتن پرچم‌ها و گشودن سرزمین‌هاى دیگر، راه امت را به اختلاف و بازگشت به دوران جاهلى هموار کرد و از مصادیق این سخن شد: «فنبذوه وراء ظهورهم و اشتروا به ثمناً قلیلا[آل‌عمران/187] پس، آن [عهد] را پشتِ سرِ خود انداختند و در برابر آن، بهایى ناچیز به دست آوردند و چه بد معاملهاى کردند».[مجموعه رسائل الإمام الغزالی، رساله سرّ العالمین، ص۴۸۳ ]