امام علی(علیه‌السلام)، هفت روز بعد از وفات پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) به حدیث غدیر استناد کرد.
حضرت علی(علیه‌السلام) هفت روز پس از رحلت پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) وقتی از جمع آوری قرآن فارغ شد، میان مردم رفت و خطبه خواند و پس از مدح خدا و رسول خدا و بیان طریق نجات، فرمود: «صریح‌ترین کلام رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) در معرفی من به جانشینی خود هنگامی بود که آن حضرت شنید عده‌ای در مجالس و محافل خود زمزمه می‌کنند که ما جانشینان آن حضرت هستیم و بعد از ایشان زمام‌داری امت را بر عهده خواهیم گرفت. پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) با شنیدن آن زمزمه‌ها و سخنان، به سفر حج که واپسین حج وی بود، تشریف برد و بعد از پایان مراسم حج، هنگام بازگشت، در غدیر خم دستور داد شِبه منبری برایش آماده کردند. آن‌گاه از منبر بالا رفت و بازوی من‌را گرفت و بلند کرد و با صدای بلند و رسا در میان انبوه جمعیت فرمود: «هر که من سرور و مولایش هستم، علی سرور و مولای اوست؛ خدایا دوست بدار هر که دوستش دارد و دشمن بدار هر که دشمنش دارد». با این کلام صریح رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) پذیرش ولایت من، عین ولایت الهی شد»[کافی،ج8،ص27]