جمهوری اسلامی ایران، قدرتی غیر قابل پیش بینی!

توقیف کشتی قانون شکن انگلیسی توسط سپاه همراه با انتشار تصاویر پیاده شدن نیروهای نظامی ایران روی عرشه نفتکش، نشان داد جمهوری اسلامی توقف در برابر توقف ( فریزدر برابر فریز) را طور دیگری برای دنیا معنی می کند. اینکه از این به بعد هر توقفی بر سر راه حرکت جمهوری اسلامی با توقفی برای طرف مقابل همراه خواهد بود؛ با ابعاد، شدت و محدوده نامشخص!
فایننشال‌تایمز از قول جان الترمن، کارشناس حوزه ایران در مرکز بررسی های بین المللی و استراتژیک می نویسد که تهران دارد غیرقابل پیش بینی تر از ترامپ در کاخ سفید ظاهرا می شود.
واقعیت این است که تحلیل غربی ها تابحال این بود که «سیاست ایران مبتنی بر محدود نگه داشتن دامنه تنش با غرب است». غرب مشاهده کرده بود خروج از برجام، تحریم، تهدید و حتی اقدامات ایذایی مثل توقیف نفتکش های ایران در آبراه های بین المللی به دلیل این سیاست دولت روحانی، کم هزینه خواهد بود. سیاست خارجی ما کاملا برای غربی ها قابل_پیش_بینی بود. طی مذاکرات هسته ای، گفتار و عملکرد دولت و دیپلمات ها غرب را به این تحلیل رسانده بود که ایرانی ها به هر قیمتی می خواهند به توافق برسند و راه دیگری ندارند؛ گرای «خزانه خالیست، هرروز تاخیر در برجام صدمیلیون دلار خسارت است، هر توافقی بهتر از عدم توافق است، با توافق مشکل محیط زیست و حتی آب خوردن ما حل می شود...» همه موجب شد مذاکرات، تحت شدیدترین فشارها، با دادن هزینه های زیاد برای ایران و کمترین هزینه برای طرف های مذاکره پیش رفته و توافقی نابرابر شکل بگیرد. اظهار نظرهایی که نشان می داد دستگاه دیپلماسی ما زبان دنیا را بلد نیست!
همین عملکرد نیز موجب خروج بدون هزینه آمریکا از برجام تا یک سال بعد و تعلل ناتمام اروپایی ها در اجرای تعهداتشان بود.  گرچه مولفههای قدرت نظام اجازه هیچ گونه تعدی و عملی کردن تهدیدهای نظامی را نمی داد؛ اما غربی ها خود را از مقابله جمهوری اسلامی با کارشکنی هایشان مصون می دیدند.

در مقابل، رفتارهایی نظیر پاسخ رد دادن به پیغام ترامپ توسط رهبری، اسقاط پهپاد فوق پیشرفته آمریکایی که به حریم هوایی ما تجاوز کرده بود، و در آخر توقیف نفتکش متخلف انگلیسی در تنگه هرمز، دشمنان را تحقیر و جمهوری اسلامی را به عنصری تبدیل کرده که هرگونه تعدی و زورگویی به او با واکنشی غیرقابل پیش بینی مواجه خواهد بود. غیرقابل پیش بینی بودن از مهم ترین فاکتورهای قدرت_بازدارندگی ست. چراکه قدرت برنامه ریزی و محاسبه را از قدرت های متخاصم مقابل ما می گیرد. این روزها آثار این وضعیت جدید بخوبی در رفتار طرف های مقابل مشهود است. انگلیسی ها تلویحا به التماس افتاده و بدنبال راه های دیپلماتیک برای کاهش تنش هستند. آمریکا مواضعی کاملا محتاطانه داشته و ترامپ در واکنش، به گفتن این جمله که« بگذارید ببینیم چه اتفاقی می افتد» بسنده کرده است. امارات و عربستان پیام های آشکار و پنهانی برای برقراری مجدد رابطه با ایران و همکاری و حتی پایان دادن به جنگ در یمن می فرستند. کشورهای اروپایی جز ابراز نگرانی هیچ واکنش دیگری نداشتند. این ها همه نشان از تغییر زمین بازی به نفع ایران است. این تاثیر سپردن سرنوشت کشور به عناصر_مومن است که از قدرت پوشالی غرب هراسی ندارند و اگر در همه ابعاد، امور کشور به آنان سپرده شود، اتفاقات شگرفی درعرصه های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی خواهد افتاد.