- شاید شما هم در اطراف خودتان دختر و پسرهایی را بشناسید که علیرغم امتیازات و ویژگی‌های مثبت به دلایلی از جمله دیده نشدن یا نداشتن معرّف نتوانسته‌اند همسر خودشان را بیابند، آیا شما تا به حال واسطه‌گری در ازدواج را تجربه کرده‌اید؟
وقتی حرف از ازدواج در میان پدر و مادرها یا نسل قدیم زده می‌شود، شاید عده‌ای از آن‌ها نحوه ازدواج و آشنایی با همسرشان را مدیون کسانی باشند که نقش واسطه و معرّف را برای آن‌ها ایفا کرده و به این ترتیب توانستند که یک زندگی مشترکی را تشکیل بدهند. اما امروزه با گسترش فنّاوری و توسعه شبکه‌های اجتماعی و همچنین پیچیدگی ارتباطات، حضور این واسطه‌های خیرخواه در جامعه به شدت کمرنگ شده است.
همه ما می‌دانیم که بی شک در گوشه و محلّ زندگی‌مان افرادی هستند که تمایل به انجام کارهای خیر و خداپسندانه دارند، ولی شاید به دلایل واهی اجتناب می‌کنند؛ مثل اینکه با خود می‌گویند «نکند دو نفری را که من به همدیگر معرفی می‌کنم به اختلاف برسند و در نهایت همه کاسه و کوزه‌ها سر من خراب شود؟» یا «من که شناختی از طرفین ندارم، چگونه می‌توانم واسطه در ازدواج دو نفر شوم؟»
در حالی که این دلایل و مواردی شبیه به این‌ها را واسطه می‌تواند با گوشزد کردن به طرفین و خانواده‌هایشان به این صورت که تحقیق و بررسی بیشتر و دقیق‌تر از همدیگر، به عهده خودتان هست، مسئولیت در این زمینه را از خودش مبرّا کند.
از سویی دیگر؛ يکی از عرصه‌هایی که در جامعه اسلامی، خدای متعال همواره بر آن تأکيد داشته است، عرصه امر به معروف و نهی از منکر برای اصلاح جامعه و تغيير روند نادرست آن به سمت خوبی‌ها و شايستگی‌ها است؛ همچنان که خدای متعال درباره افرادی که چنین مسئولیتی را می‌پذیرند و جامعه را به سمت خوبی‌ها سوق می‌دهند می‌فرماید؛ «وَ لْتَكُن مِّنكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنكَرِ وَ أُوْلَئكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ؛ بايد از ميان شما گروهی دعوت به نيكی و خوبی و امر به معروف و نهی از منكر كنند! و آن‌ها همان رستگاران‌اند.» [آل عمران/3]
بد نیست یک‌بار دیگر به یاد بیاوریم که آیا هدف رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) و اهل بیت(علیهم‌السلام) چه بوده است؟ آیا غیر از احیای همین خوبی‌ها و نیکی‌ها و زدودن بدی‌ها بوده؟ آیا نباید در احیای این خوبی‌ها ما نیز سهمی داشته باشیم؟
به نظر شما مخاطب این آیه شریفه که می‌فرماید: «وَأَنکِحُوا الْأَیَامَى مِنکُمْ وَالصَّالِحِینَ مِنْ عِبَادِکُمْ وَإِمَائِکُمْ [نور/ 32] و باید مردان بی زن و زنان بی شوهر و کنیزان و بندگان خود را به ازدواج یکدیگر درآورید...» چه کسی است؟ قطعاً خطاب آیه شامل تمام اعضای جامعه اسلامی است؛ یعنی همه ما (دولت، خانواده و تک تک اعضای جامعه) موظف هستیم که مقدّمات ازدواج مردان و زنان بی همسر را فراهم کنیم که از جمله این مقدمات، واسطه گری در ازدواج و معرّفی دختر و پسر و خانواده‌هایشان به همدیگر است.
بحث حُسن واسطه‌گری و شفاعت در ازدواج، آن‌قدر در آموزه‌های دینی مکرّر بیان شده که حتی به مشکلات احتمالی که در این راه وجود دارد هم می‌ارزد؛ به عنوان نمونه در کلام گهرباری از رحمت للعالمین پیامبر اعظم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نقل شده است که فرمود: «مَن عَملَ فِي تَزویجِ حَلالٍ حَتّی یَجمع اللهُ بَینهُما زوّجَهُ اللهُ مِنَ الحُورِ العِینِ وَ کَان لَهُ بِکَلّ خِطوَةٍ خطاها وَ کَلمة تکلّمُ بِهَا عِبادة سِنة؛[1] شخصی که در راه به ازدواج در آمدن زن و مرد مؤمنی، سعی و تلاش نماید، خدای متعال حورالعین را به ازدواج او در خواهد آورد و خدای متعال برای هر قدمی که در این راه برمی‌دارد و برای هر کلمه‌ای که برای این امر بر زبان جاری می‌کند ثواب عبادت یک سال را به او خواهد داد.»
شاید شما هم در اطراف خودتان دختر و پسرهایی را بشناسید که علیرغم امتیازات و ویژگی‌های مثبت به دلایلی از جمله دیده نشدن یا نداشتن معرّف نتوانسته‌اند همسر خودشان را بیابند، آیا شما تا به حال واسطه‌گری در ازدواج را تجربه کرده‌اید؟
پی‌نوشت:
[1]. جامع الاخبار، ص 274.