درسی به خواص بی بصیرت از طرفه یک طلبه شهید

طلبه‌ی شهید «طهماسب اسدی» اهل روستای قنبرلو در شهرستان گرمی، با واسطه قراردادن مادر، موفق شد تا رضایت پدر را برای حضور در جبهه به دست آورد. او برای قانع‌کردن مادرش به او گفته بود: مادر جان! شما را به خدا از پدرم رضایت بگیرید تا مانع رفتن من نشود. اگر سعادت و خوشبختی مرا می خواهید، اجازه بدهید به جبهه بروم. خواهش می کنم او را راضی کنید.[1]
نکته‌ی قابل توجه، مسئولیت‌پذیری و معرفت بالای این طلبه‌ی جوان بود که نه تنها اسیر خواهش‌های نفسانی در اوج جوانی نشد بلکه با درک بالا از شرایط روز، قدم در راه دفاع از اسلام عزیز گذاشت؛ همان‌طور که در وصیت‌نامه‌ی این شهید عزیز آمده است: «امروز در موقعیتی قرار گرفته ایم که مورد تهاجم همه جانبه شرق و غرب هستیم. امروز باید از اسلام و قرآن دفاع کرد. وقتی که ما قبول کردیم مسلمانیم، باید مسئولیت قبول نماییم. رسالت خون شهدا بر گردن ماست و ما باید پیام خون شهدا را برسانیم.»[2]
با چنین بینش قوی و طبع بلند، سفارش خاص این جوان نوزده ساله به مادرش برای ما عجیب نخواهد بود. مادر بزرگوار این شهید می‌گوید: «طهماسب قبل از عزیمت به جبهه، با خواهش و تمنا از من قول گرفت که در شهادتش گریه و شیون نکنم و حتی بر سر جنازه‌اش هم حاضر نشوم. گفت: مادر! خواهش می کنم قول بده آخرین درخواست مرا اجابت کنی و اگر شهید شدم حتی در تشییع جنازه‌ام نیز شرکت نکنی و شیون و زاری ننمایی. تا مبادا دشمنان را خوشحال و شادمان کنی.» این مادر دل‌سوخته ادامه می‌دهد: «به خاطر قولی که به طهماسب داده بودم، به تشییع پیکر مطهرش نیز نرفتم و آرام و در خفا گریستم. جنازه را مقابل منزلمان آوردند. اشک هایم را پاک کردم و بی آنکه گریه وشیون کنم، بیرون رفتم و گونه شهید را بوسیدم و دوباره به خانه بازگشتم.»[3]
درس مهم زندگی مردان بزرگی مثل شهید طهماسب اسدی این است که نه تنها برای فنای جسم خود در راه خدا هیچ نگرانی و دلهره‌ای ندارند، بلکه حتی در چنین شرایطی هم به فکر تقویت جبهه‌ی حق و جلوگیری از سوءاستفاده‌ی دشمن هستند و این ویژگیِ بسیار مهمی است که برخی از خواص بی‌بصیرتِ امروز از آن بی‌بهره هستند.

پی‌نوشت:
[1] لاله‌های روحانی، امیر رجبی، ص 12
[2] همان، ص 13
[3] همان