سلفیه پدیده‌ای ناخواسته و نو است که انحصارطلبانه مدعی مسلمانی است و همه را جز خود، کافر می‌شمرد.
دکتر «محمد سعید رمضان البوطی» از برجسته‌ترین روحانی‌های سنی مذهب سوریه و امام جماعت مسجد جامع اموی دمشق، درباره‌ی سلفیه و پیدایش آن می‌گوید: «سلفیه پدیده‌ای ناخواسته و نسبتاً نوخاسته است که انحصارطلبانه مدعی مسلمانی است و همه را جز خود، کافر می‌شمرد. سلفیه، یعنی همان بستر وهابیت، مدعی است که هیچ مذهبی وجود ندارد و باید به عصر سلف، یعنی دوران صحابه، تابعین و تابعینِ تابعین بازگشت و اسلام بلامذهب را اختیار کرد. سلفیه، دستی به دعوت بلند می‌کند و می‌گوید: بیایید با کنار گذاشتن همه‌ی مذاهب، به‌سوی یگانه شدن برویم؛ اما با دست دیگر، شمشیر تکفیر بر می‌کشد. در پشت این دعوت به بی‌مذهبی، نوعی مذهب نهفته است؛ بلکه دعوت، خود نوعی مذهب است، آن‌هم مذهبی گرفتار چنگار جمود و تنگ‌نظری که اسلام را به‌صورت دینی بی‌تحرک، بی‌روح، ناقص و بی‌جاذبه تصویر می‌کند و با احیای خشونت و تعصب، راه را بر هرگونه نزدیک شدن به هم دیگر می‌بندد.»[1]
پی‌نوشت:
[1]. رمضان البوطی، سلفیه مذهب یا بدعت، 1387ش، ص25.