خنده هنگام نماز خواندن

حضرت رسول صلّى اللَّه عليه می فرمایند: بسيار كم بخندید زيرا خنده‏ زياد قلب را مي ميراند.[1]

حضرت آیت الله مکارم:

خنده عمدى و با صدا نماز را باطل مى كند و همچنین خنده اى كه در آن بى اختیار باشد، امّا تبسم و لبخند نماز را باطل نمى كند هرچند عمدى باشد و نیز خنده سهوى به گمان این كه در حال نماز نیست موجب باطل شدن نماز نمى شود.

هرگاه براى جلوگیرى از صداى خنده به خود فشار آورد بطورى كه حالش تغییر كند و رنگش سرخ شود و بدن تكان بخورد بطورى كه از شكل نمازگزار بیرون رود نماز او باطل است واگر به این حد نرسد اشكالى ندارد'[2].

حضرت آیت الله صافی:

از مبطلات نماز خنده باصدا و عمدى است . و چنانچه سهوا هم با صدا بخندد بطورى كه صورت نماز از بین برود نماز باطل است  ولى لبخند نماز را باطل نمى كند.

اگـر بـراى جـلـوگـیرى از صداى خنده حالش تغییر كند بحدى كه ازصورت نمازگزار خارج شود نمازش باطل است.[3]

حضرت آیت الله سیستانی:

از مبطلات نماز خنده با صدا و عمدى است هر چند بدون اختیار باشد اگر مقدماتش اختیار باشد , بـلـكـه بـنابر احتیاط هر چند هم مقدماتش اختیار نباشد باز هم موجب باطل شدن نماز مى شود ولى اگر عمدا بى صدا یا سهوا با صدا بخندد ظاهر این است كه نمازش اشكال ندارد.
اگـر براى جلوگیرى از صداى خنده حالش تغییر كند , مثلا رنگش سرخ شود , احتیاط واجب آن است كه نمازش را دوباره بخواند[4].

حضرت آیت الله خامنه ای:

س: آیا اگر كسى هنگام نماز به خاطر یادآورىِ حرف خنده‏دار یا پیدایش حالت خنده‏آورى بخندد، نمازش باطل مى‏شود یا خیر؟

ج: اگر خنده با صدا) یعنى قهقهه( باشد، نماز باطل است[5].

حضرت آیت الله بهجت:

از مبطلات نماز، عمداً قهقهه كردن (یعنی خندیدن شدید) است ولی اگر سهواً یا از روی فراموشی قهقه كرد ، نمازش صحیح است و اگر كسی با صدا بخندد ولی به حدّ قهقهه نرسد، در صورتی كه مقدّمه خندیدن به اختیار و توجه او بوده است، بنابرأظهر نمازش باطل است وگرنه باطل بودن نماز، مطابق احتیاط است كه نماز را تمام كرده و بعد، از روی احتیاط دو مرتبه اعاده نماید.[6]

پی نوشت:

1. ارشاد القلوب،ترجمه مسترحمى،ج‏2،84.  

2.توضیح المسائل آیت الله مکارم شیرازی، مسئله 1031،1032.

3. توضیح المسائل آیت الله صافی، مسئله 1160.

4. توضیح المسائل آیت الله سیستانی، ذیل مسائل مبطلات نماز.

5. استفتائات آیت الله خامنه ای،سؤال 505.

6. توضیح المسائل آیت الله بهجت، ذیل مسئله 235.