- در بسیاری از مواقع به خاطر نداشتن اطلاعات کافی یا نادرست یا قضاوت‌های عجولانه، دچار تصمیمات آنی و برداشت‌ها و واکنش‌های نادرست می‌شویم، در حالی که اگر آگاهانه به این مسئله فکر کنیم، متوجه خواهیم شد که باید در بسیاری از موارد باید با تأمل بیشتری عمل کرد.
من یک دوست بی‌شعور داشتم باوجود اینکه خودم زندگی بدی داشتم، اما حسادت نکردم و پسری از فامیل‌های شوهرم که همه چیز تمام بود، برایش جور کردم و رفتیم خواستگاریش و ازدواج کرد. الان خیلی خوشبخت است. من هم در زندگی مشترکم دو سه سالی بیشتر دوام نیاوردم و جدا شدم. حالا من ازدواج کردم و خوشبخت هستم.
حالا این دوستم از روزی که ازدواج کرد، دیگر طرف من نیامد؛ چون زندگی‌ام بد بود و جوری خودش را می‌گرفت و به همه می‌گفت که چقدر زندگی نکبتی دارم! از طرف دیگر؛ مادر شوهرقبلی‌ام اخیرا به ایشان گفته بود؛ بگو فلانی(من) آلبوم عکس مجردی‌اش مانده، بیاید بردارد. من هم چون جدا شده بودم، نمی‌توانستم با آن‌ها روبه رو شوم! شهرما جای دیگری است و به دوستم گفتم؛ تو آلبوم را از آن‌ها بگیر و بعد من از تو تحویل می‌گیرم، ولی ایشان اصلا جوابم را نداد و آلبوم را هم نگرفت!
در هرصورت، دوستم را هرگز نمی‌بخشم و ان شاءلله سر دختر خودش بیاید و ببیند چقدر تجربه این اتفاق تلخ است! هرگز نگویید که نفرین نکن! واقعا تلخ است که همچین کاری را با انسان بکنند. نباید واسطه ازدواج کسی شد که اینطور باید جواب بگیرید!
پاسخ مشاوره:
حس و حال شما قابل درک است. درست است که شما به دوستتان موردی را برای ازدواج معرفی کردید و سبب خیر شدید و متاسفانه ایشان هم حق شما را به درستی ادا نکرده و چه بسا در برابر شما کوتاهی نیز کرده است. اما اولا پاداش کارتان محفوظ است. ثانیا علیرغم اینکه یکبار زندگی تلخی وجدایی را تجربه کردید، ولی به گفته خودتان با ازدواج مجدد با یک فرد مناسب، بالاخره طعم زندگی و خوشبختی را چشیدید. شاید آن کار خیری که برای دوستتان کردید، ثمره‌اش و بازتاب آن را در زندگی دوباره خودتان مشاهده می‌کنید. لذا از کار خیری که کردید، هرگز پشیمان نشوید و اگر هم باز فرصت دوباره‌ای برای این کار بوجود آمد، هرگز از آن پرهیز نکنید. بی شک علاوه بر پاداش و جزای خیری که در آخرت نصیبتان می‌شود، اثر وضعی آن را در زندگی خود خواهید دید.
در اینکه دوستتان در حق شما اشتباه کرده است، هیچ شکی نیست، ولی دو جور می‌توان رفتار وی را بررسی کرد: یک جورش این است که از عکس‌العملش اینطور برداشت کنیم که ایشان واقعا انسان بدجنس و بدخواهی بوده که شما را رها کرده است، اما جور دیگری نیز می‌توان قضاوت کرد و شاید به واقعیت هم نزدیک باشد؛ بعید است که ایشان انسان بد طینت و بدخواهی بوده است، بلکه احتمالا در قضاوت و برداشتش از وضعیت شما دچار اشتباه شده است و علتش هم ممکن است اطلاعات نادرستی است که دیگران از شما به او داده‌اند یا برداشت اشتباه آلود خودش بوده است؛ یعنی به درستی موقعیت شما را درک نکرده و دچار قضاوت عجولانه یا برداست غلط شده است و چون نتوانسته وضعیت شما را از رابطه و دوستی با شما تفکیک کند، باعث شده که تصمیم به دوری از شما بگیرد. در حالی که دلیلی ندارد که رابطه‌اش را با شما کمرنگ کند. خلاصه اینکه احتمالا در برداشت و تفسیر وضعیت شما دچار خطا شده است.
البته برای خیلی از ما انسان‌ها نیز اتفاق افتاده که نسبت به خیلی از مسائل برداشت درستی نداریم و همینطور بدون آگاهی قضاوت‌هایی در ذهنمان می‌کنیم و براساس آن، تصمیم می‌گیریم و واکنش‌هایی انجام می‌دهیم که حتی ممکن است تعجب و ناراحتی اطرافیانمان را ایجاد کنیم. شاید خود شما هم در همین زمینه دچار خطا و برداشت غلط شده باشید و از آنجایی که اطلاعاتی درباره دوستتان ندارید، براساس برداشت‌های خودتان او را قضاوت می‌کنید. خب راه حل چیست؟ آیا خودخوری و خودآزاری مشکل را حل می‌کند؟
بهتر نیست که با دوستتان در این زمینه صحبت کنید. شاید با گفتگو بسیاری از سوءتفاهم‌ها و سوءبرداشت‌ها برطرف و احساس تان بهتر شود. شما می‌توانید به صورت منطقی و با ملایمت با دوستتان صحبت کنید و از احساسی که دارید برایش توضیح بدهید. قطعا توضحیات شما می‌تواند باعث همدلی و درک درست ایشان از وضعیت شما شود. بی شک ایشان هم برای کارهایش توضیحاتی می‌تواند بدهد که برای شنیدنی باشد. وقتی بتوانید حرفتان را به دوستتان بگویید. حداقل اثری که دارد این است که از شر خودخوری ذهنی در این زمینه رها می‌شوید و به آرامش می‌رسید.
موفق باشید.
برای دیدن نظرات سایر کاربران به این لینک مراجعه کنید. http://btid.org/node/148416