رابطه کرونا با توسل به خدا

شیوع بیماری کرونا در جامعه سبب شده که افراد مختلف جامعه برای مقابله با این ویروس توصیه‌های مختلفی به مردم داشته باشند؛ برخی از علما و مراجع تقلید نیز مردم را به خواندن برخی دعاها و زیارات و دعا کردن توصیه کرده‌اند. در این میان برخی تلاش کرده‌اند بین دعا و انجام کارهای بهداشتی تعارض ایجاد کنند و می‌گویند که اگر قرار است کسی با دعا کسی بهبودی پیدا کند، پس کارهای بهداشتی چه معنایی خواهد داشت!؟ از این‌رو در این نوشتار تلاش می‌کنیم که به جایگاه صحیح این دو در زندگی بشر اشاره کنیم.

بر اساس آموزه‌های الهی، خداوند متعال، تمام امور این جهان را براساس نظم و حکمت خاصی تدبیر کرده و برای هر پدیده و واقعه‌ای، علت‌ها و اسبابی قرارداده که رسیدن به هر هدف، جز از طریق علل و اسباب آن ممکن نیست[1]، به همین خاطر اگر شخصی مریض شد، باید به پزشک مراجعه کند و کارهای بهداشتی را که از سوی ایشان توصیه می‌شود، انجام دهد.

اما باید دقت داشت که علل و اسباب خداوند متعال تنها به علل مادی خلاصه نمی‌شود، بلکه دعا کردن نیز به عنوان یکی از راه‌کارها و اسبابی است که می‌تواند در این مسیر انسان را کمک کند. این استعانت دوگونه می‌تواند باشد گاهی به صورت مستقیم سبب بهبود فرد می‌شود و گاهی موانع تاثیر گذاری اسباب و علل مادی را رفع می‌کند. زیرا تحقق امور، فقط مربوط به اراده و تصمیم ما نیست، بلکه مسائل فراوان دیگری در این مسیر وجود دارد که باید رفع شود، لذا با دعا کردن از خداوند متعال می‌خواهیم که اموری را که در اختیار ما نیست و در راه تحقق خواست لازم است را همراه ما قرار دهد و موانع تاثیر گذاری اسباب را برطرف کند، به عنوان مثال شخصی بیمار شده و تصمیم دارد بهبود یابد از این‌رو دست به دعا بر می‌دارد و به پزشک مراجعه می‌کند، این دعا در مسیرهای مختلف به بهبود وی کمک می‌کند، زیرا اول از همه فکر بیمار را هدایت می کند که به کدام طبیب مراجعه کند؛ زیرا که طبیب زیاد است، و زمانی که به مطب طبیب رفت، دعا میتواند به طبیب کمک کند که اشتباه نکند و درست تشخیص بدهد.
داروها هم زیاد است؛ کدام دارو شفابخش است و کدام یک نیست؟ رهبری فکر طبیب به تشخیص داروی معالج، راه سوم است. در بخش چهارم و پنجم هم مربوط به وقتی است که این نسخه را گرفت؛ این که به کدام داروخانه برود، داروی تاریخ مصرف گذشته را ندهند، این که فکرش به داروخانه امین متدین راهنمایی شود که دارویی که تاریخ گذشته است ندهد و داروی مؤثر را بدهد. بخش پنجم هم آن پرستاری است که باید درمان کند، گاهی او یادش می‌رود و اشتباهی می کند، گاهی دچار غفلت می شود، رهبری فکر پرستار در دادن به موقع دارو هم به برکت این دعاست.

بنابراین بین مراقبت‌های پزشکی و دعا کردن هیچ گونه تعارضی وجود ندارد، بله هردو مسیری هستند که خداوند متعال در مقابل انسان قرار داده است که از آن‌ها بهره برده و به سر منزل مقصود برسد.

_________________________________
پی‌نوشت
[1]. الكافی، ثقه الاسلام کلینی، دار الكتب الإسلامية، تهران‏، 1407 ق‏، ج1، ص183.