کدامیک از علما با «ولایت فقیه» مخالفند؟

با برخی از افراد که به بحث می نشینی، حرف مشترکی از همه ی آن ها می شنوی. آن حرف هم این است که بالاخره در میان علمای شیعه، افرادی هستند که نظریه ی «ولایت فقیه» را قبول ندارند و همین عدم پذیرش، موجب سستی اصل قضیه می شود.

حالا حقیقت ماجرا چیست؟ آیا واقعا در میان علمای صاحب نام شیعه، منکران اصل «ولایت فقیه» هم وجود دارند؟

حقیقت این است که دادن چنین نسبت هایی، ناشی از عدم غور و مطالعه در کتب و آثار علمای بزرگوار است. وقتی عالم بزرگ شیعه در قرن ششم، به نام «ابن ادریس» (رحمه الله) در کتاب خود می نویسد: «ائمه همه ی اختيارات خود را به فقهاى شيعه واگذار كرده‏ اند»[1]
و یا فقیه نامدار جهان تشیع، به نام مرحوم «نجفی»(صاحب جواهر) می نویسد: «كسى كه در ولايت فقيه وسوسه كند، طعم فقه را نچشيده است و معنا و رمز كلمات معصومين(ع) را نفهميده است»[2] معلوم می شود که اصل نظریه ی «ولایت فقیه» در میان علما و فقها مورد اتفاق یا لااقل مشهور است که به این راحتی، کسی نمی تواند این نظریه را به "سست بودن" و "نداشتن پشتوانه" متهم کند.

جالب اینجاست که مرحوم نراقی در بیانی صریح و قاطع، به این شبهه، پاسخی غیر قابل خدشه می دهد و می نویسد: «ولايت فقيه فى الجمله بين شيعيان اجماعى است و هيچ يك از فقها فى الجمله در ولايت فقيه اشكال نكرده است»[3]

بنابراین قدمت و قوت نظریه ی «ولایت فقیه» در میان علمای گرانقدر شیعه، چنان والاست که با اظهارنظرهای نسنجیده ی عداه ای معاند -و شاید هم نادان- ، خللی به استحکام آن وارد نمی شود.

پاورقی:

1- ابن ادريس، سرائر، ج 2، ص 25

2- جواهر الكلام، ج 2، ص 398

3- نراقى، احمد، عوائد الايام، ص 186