-برای چندمین بار متوالی، نامگذاری سال به یک موضوع اقتصادی تعلق گرفت تا -بیش از پیش- معلوم شود که همچنان نیاز و اولویت اول کشور، اقتصاد است و راه علاج آن اهمیتدادن به تولید.
نقش کلیدی و محوریِ «تولید» در ایجاد رونق اقتصادی و بهبود معیشت جامعه را نمیتوان انکار کرد؛ چون تولید یعنی رشد و یک جامعه فقط در صورت رشد است که بالنده خواهد شد. تولید منجر به شکوفایی استعدادهای خدادادی برای پرکردن خلأهای موجود میشود تا آلام و کمبودها به حداقل برسد و زمینه برای یک زندگی مطلوب فراهم شود. تولید به معنای کار، تلاش و زحمت است و گنج پایدار، بدون رنج میسر نخواهد شد. با تولید به رونق اشتغال میرسیم و از پیِ اشتغال پایدار است که رفع نیازهای زندگی، رفاه شخصی و عمومی حاصل خواهد شد. همچنین با تولید است که میتوان بر بیکاری، تورم و رکود غلبه کرد و چرخ عظیم اقتصاد یک جامعه را به حرکت درآورد.
اکنون و با انباشت اقدامات انجامنشده، ضرورت «جهش تولید» را میتوان بهتر درک کرد. با شکست راهکارهایی مثل مذاکره و کنارآمدن با برخی دولتهای زورگو -که هشدارش بارها داده شده بود ولی گوش شنوایی وجود نداشت- امروز بیشتر از همیشه به ضرورت توانمندسازی داخلی در قالب رونق و جهش تولید پی میبریم. در دنیای زور و بیعدالتی، فقط با قویشدن داخلی است که میتوان از تکانههای حملات سهمگینی مثل تحریم در امان ماند. کشوری که در زمینههای استراتژیک و حیاتی به تولید داخلی اهمیت بدهد و به خودکفایی برسد -در واقع- روزنهها و مسیرهای ضربهپذیری را بسته و خود را بیمه کرده است.
بنابراین همهی مخاطبان شعار سال 1399 باید راههای تحقق آن را جستجو و عملیاتی کنند و بدانند راهی جز اهمیتدادن به تولید وجود ندارد و برای جبران عقبماندگیها و کمکاریها، گزینهای جز جهش تولید نداریم.