افطاری دادن به مومنین جلوه زیبای رمضان

12:43 - 1399/02/05

از اعمال مستحب و بسیار پر فضیلت این ماه، افطاری دادن به مومنین است.

افطاری دادن

یکی از عبادت‌های بسیار زیبا و عالی در اسلام روزه ماه مبارک رمضان است که در آیه 185 سوره بقره، خداوند متعال به آن دستور داده است. این دستور به علت سختی‌هایی که دارد به راحتی مومنین حقیقی را می‌تواند از سایر افراد متمایز کند چراکه اهداف غیرالهی و ناخالصی در آن برای اکثر افراد مطلوب نیست و به سادگی نیز ممکن نمی‌باشد از این رو می‌توان تصوّر کرد که فردی، خدایی ناخواسته از روی ریا عباداتی کوتاه مدت همچون نماز و زکات و حج را تمایل داشته باشد انجام دهد اما گرسنه ماندن از اذان صبح تا غروب آن هم به مدت یک ماه را شاید کمتر کسی تمایل داشته باشد به مقاصدی دیگر انجام دهد و حاضر باشد از مبطلات متعددی به صورت کامل در مدت زمان زیادی با اهدافی غیر الهی در خلوت و عیان خودداری کند؛ بله ممکن است فردی پیدا شود و از مبطلات در جلوی جمع خودداری کند، اما او منتظر فرصتی خواهد بود که تنها شده و چیزی از مبطلات را مرتکب شود، حتی اگر این فرصت لحظه‌ای کوچک باشد؛ پس فردی که بتواند از ابتدای صبح تا غروب هم نیت و هم اعضا و جوارحش را حفظ کند یقینا گوهری ناب را خواهد داشت؛ لذا از این جهت می‌توان برای این عمل عبادی با توجه به سختی‌هایی که ممکن است داشته باشد، امتیاز ویژه‌ای را قائل شد خصوصا که قرار باشد آن را در طول یک ماه به صورت پیوسته انجام داد!

ماه مبارکی که غیر از روزه اعمال مستحب و پر فضیلت دیگری نیز دارد که توجه به آن می‌تواند به توفیقات شخص مومن بی‌افزاید، که یکی از آنها افطاری دادن به مومنین است. مساله ای که در روایات ما بسیار تاکید شده و تاکید شده حتی با یک خرما هم که شده به دیگران افطاری داده شود؛ کاری که ثواب بسیار زیادی برای آن بیان شده است. به طور مثال پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) فرمود: «هر کس روزه داری را افطار دهد، این کار باعث بخشش گناهان او و آزاد شدن او از آتش است و مانند پاداشت آن روزه دار برای اوست بدون اینکه از ثواب خود او چیزی کم شود» برخی از اصحاب گفتند یا رسول الله همه ما توان این را نداریم که روزه داران را افطار دهیم، حضرت فرمود: «خداوند این ثواب را در عوض یک جرعه شیر یا یک عدد خرما یا یک لیوان آب گوارا می‌دهد، هر کس روزه داری را سیر کند، خداوند از حوض من شربتی به او می‌نوشاند که هرگز تشنه نشود...»[1] البته می‌توان این کار پسندیده را به صورت دسته جمعی و گروهی نیز انجام داد به این صورت که مثلا گروهی از مردم اندوخته خود را روی هم گذاشته و عدّه‌ای از مومنین را افطار دهند.

حال اگر این اطعام و افطاری نسبت به فقرا باشد یقینا ثوابی دوچندان خواهد داشت حتی اگر این کار باتوجه به محدودیت‌های پزشکی این ایام، صرفا از طریق رساندن مواد خام خوراکی به آنان باشد که با این کار نیز یقینا هم بانیان و هم کسانی که در مقام توزیع آن اقلام حضور دارند مشمول روایات اطعام و افطاری دادن می‌توانند محسوب شود بلکه با توجه به سختی‌ها و ضرورت‌های پیش‌رو می‌تواند حکم جهاد در راه خدا نیز داشته باشد و بیش از سایر زمان‌ها مشمول خیرات و برکات این کار قرار بگیرند و در نهایت تمام این کارها وسیله‌ای شود برای رسیدن به سعادتی عظیم و رهایی از حبّ به دنیا که ریشه تمام مشکلات است[2]

_________________________________
پی‌نوشت
[1]. «مَنْ فَطَّرَ فِيهِ صَائِماً كَانَ لَهُ مَغْفِرَةً لِذُنُوبِهِ وَ عِتْقَ رَقَبَتِهِ مِنَ النَّارِ وَ كَانَ لَهُ مِثْلُ أَجْرِهِ مِنْ غَيْرِ أَنْ يَنْقُصَ مِنْ أَجْرِهِ شَيْ‏ءٌ فَقَالَ بَعْضُ الْقَوْمِ يَا رَسُولَ اللَّهِ ص لَيْسَ كُلُّنَا يَجِد مَا يُفَطِّرُ الصَّائِمَ فَقَالَ ص يُعْطِي اللَّهُ هَذَا الثَّوَابَ مَنْ‏ فَطَّرَ صَائِماً عَلَى مَذْقَةِ لَبَنٍ أَوْ تَمْرَةٍ أَوْ شَرْبَةِ مَاءٍ وَ مَنْ أَشْبَعَ صَائِماً سَقَاهُ اللَّهُ مِنْ حَوْضِي شَرْبَةً لَا يَظْمَأُ بَعْدَهَا» ابن حيون، نعمان بن محمد مغربى، دعائم الإسلام و ذكر الحلال و الحرام و القضايا و الأحكام، مؤسسة آل البيت عليهم السلام، قم، چاپ دوم، 1385ق، ج‏1، ص 269.
[2]. «حُبُ‏ الدُّنْيَا رَأْسُ‏ كُلِّ خَطِيئَة» [کافی  ج‏2، ص 131]

Plain text

  • تگ‌های HTML مجاز:
  • آدرس صفحات وب و آدرس‌های پست الکترونیکی بصورت خودکار به پیوند تبدیل می‌شوند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
1 + 0 =
*****