- وظیفه و رسالت دانشآموختگان حوزههای علمیه، تبلیغ و ترویج معارف دینی است و این جایگاه مهم و مسئولیت خطیر، با سالها درسخواندن، مطالعهکردن و نیز کسب فضایل اخلاقی و تهذیب روح و جان به دست میآید.
افرادی که با نیت خالصانه، پای در این مسیر میگذارند و پس از طی مراحل گوناگون و دشوار، شایستگی قرارگرفتن در مقام یک مبلغ را پیدا میکنند، با ابزارهای مختلف و در قالبهای متنوعی میتوانند به انجام وظیفهی خود در جامعه بپردازند.
اگر در سالهای گذشته و به دلیل امکانات موجود، تبلیغ دین فقط منحصر در منبر و مسجد بود، امروز اما شاهد شکلگیری و پیدایش بسترهای بسیار بیشتر و با تنوع فراوانتر هستیم که حضور طلاب و فضلای حوزه را طلب میکند تا حرف ناب دین را به دور از هر خرافه و انحرافی به گوش مخاطبان فراوان برساند.
در این راستا البته باید ملاحظاتی نیز در نظر گرفته شود؛
اول اینکه حوزویان باید از دانش کافی و بهروز با احاطه به جزییات موضوع برخوردار باشند و از قبل، شبهات و اشکالات مطرحشده در پیرامون بحث مورد نظر را مورد دقت و کاوش عمیق قرار داده باشند تا در مواجهه با چالشهای احتمالی، کاملا آمادهی پاسخگویی باشند و اینکه بتوانند مطلب را با توجه به تمام حاشیهها و حساسیتهای احتمالی برای مخاطب، تبیین کنند.
دوم اینکه از سلامت نفس و تهذیب قابل قبولی برخوردار باشند تا در دام تلههای احتمالی قرار نگیرند و امیال نفسانی، سبب انجام اقداماتی مخالف با احکام و ملاحظات دینی -که موجب سوءاستفادهی بدخواهان و معاندان قرار بگیرد- نشود.
سوم اینکه شأن و منزلت لباس روحانیت و جایگاه یک مبلغ دینی باید در نظر گرفته شود تا خدای ناکرده سبب وهن و تضعیف نگردد.
با رعایت نکات و ملاحظات فوق، هر شرایط و هر موقعیتی میتواند به یک ابزار نافذ و موثر برای رساندن پیام دین به مخاطب تلقی گردد و دیگر تفاوتی ندارد که یک روحانی در منبر به ایراد موعظه بپردازد، یا در قالب مشاور فیلم و سریال به انجام وظیفه مشغول باشد، یا در هیأت یک مجری تلویزیونی به کار خود مشغول باشد و یا در کسوت یک کارشناس مذهبی به بیان دیدگاههای دینی بپردازد.
با این توضیحات مشخص میشود که برخی حساسیتها در خصوص فعالیت روحانیون در برخی جایگاههای جدید و نوظهور، غیرمنطقی و نادرست است که باید مورد تجدیدنظر قرار بگیرد.