شهادت وجود نازنین حضرت ولی عصر(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) هیچ سودی نداشت و مانند پدران خود به شهادت می‌رسید و جامعه هیچ تغییری نمی‌کرد.
شبهه: در روایات شیعه نقل شده امام زمان آن‌ها از ترس جان ظهور نمی‌کند، یعنی از جان خودش در هراس است، از طرفی می‌گویند که امام حسین(علیه‌السلام) برای دین خدا جان فشانی کرد و بدون ترس و وحشت قیام کرد و جان خود را فدای دین اسلام کرد. این تناقض‌ها تنها در دین شیعه پیدا می‌شود.
پاسخ:
این درست است که در برخی روایات نقل شده یکی از علت‌های غیبت امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) ترس از کشته شدن است، به طور مثال زراره می‌گوید از امام معصوم(امام باقر یا امام صادق(علیهماالسلام)) پرسیدم که چرا برای قائم غیبت وجود دارد، حضرت پاسخ داد از ترس کشته شدن».[1] اما کشته شدن امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) با کشته شدن امام حسین(علیه‌السلام) بسیار متفاوت است.
لذا در پاسخ به این سوال باید به چند نکته دقت کرد:
نکته اول: فضای حاکم بر جامعه در زمان امام حسین(علیه‌السلام) با زمان امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) بسیار متفاوت است، در زمان امام حسین(علیه‌السلام) فضای جامعه به نحوی است که همه مردم خلیفه را جانشین پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) می‌دانند و رفتار او را معیار دین و دیانت می‌دانند، به طور مثال کارهای خلیفه دوم مثل نماز تراویح و... را به عنوان دین تلقی کرده و عمل می‌کردند.
از طرفی همه نگاه‌ها به امام حسین(علیه‌السلام) بود و او را معیاری برای دین و دیانت می‌دانستند، حضرت، خامس آل‌عبا و بزرگ بنی‌هاشم و مورد توجه مردم مدینه و سایر نقاط جامعه اسلامی بود. بر این اساس قیام حضرت اباعبدالله الحسین(علیه‌السلام) و یا بیعت ایشان، بازتاب بسیار زیادی در جامعه داشت و تایید یا عدم تایید خلیفه بود. همین امر نیز محقق شد و مردم حساب خلیفه را از پیامبر جدا کرده و بعد از معاویه خلافت و دین از هم جدا شد. بنابراین ثمره خون امام حسین(علیه‌السلام) جداسازی خلافت از دین و دیانت بود، دیگر به خلفای اموی و سپس عباسی به عنوان جانشین پیامبر و معیار دین نگاه نمی‌شد.
خلفای عباسی به خوش‌گذرانی و فساد اخلاقی و عیش و نوش معروف بودند و هیچ تقیدی به دین و دستورات اسلامی نداشتند، لذا مردم نیز حساب آن‌ها را از دین و اسلام جدا کرده بودند، به همین خاطر قیام در برابر آنان و کشته شدن، هیچ سودی نداشت و تنها منجر به کشته شدن بسیاری از شیعیان و خود امام می‌شد.
اما در زمان امام حسن عسکری(علیه‌السلام) که معتصم عباسی خلیفه وقت بود و به دستور او امام به شهادت رسید، اولا: خود خلیفه آدمی نالایق و خوش‌گذران بود و هیچ تقیدی به دین نداشت؛ ثانیا: بر اساس روایاتی که شنیده بود، منتظر فرزندی برای امام حسن عسکری(علیه‌السلام) بود تا با کشتن او خیال خود را راحت کرده و خلافت خود را تثبیت کند. لذا در این فضا به دنیا آمدن امام زمان نیز بر اساس کرامتی از امام حسن عسکری(علیه‌السلام) رخ می‌دهد و هیچ کسی جز یاران خاص حضرت، از تولد و حضور امام دوازدهم اطلاع ندارد، و در 5 سالگی به امامت می‌رسد و برای حفظ جانش در پرده غیبت می‌رود.[2]
امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) آخرین ذخیره الهی است، یازده امام قبلی به شهادت رسیده‌اند، آخرین امام و ذخیره الهی باقی مانده است؛ خداوند متعال نیز وعده داده است که دین داران و مستضعفان عالم را وارثان زمین خواهد کرد، پس باید این ذخیره الهی تا لحظه‌ای که خود خداوند متعال صلاح می‌داند، زنده بماند تا بتواند وعده الهی را محقق گرداند.
بر این اساس، شهادت وجود نازنین حضرت ولی عصر(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) هیچ سودی نداشت و مانند پدران خود به شهادت می‌رسید و جامعه هیچ تغییری نمی‌کرد، از طرفی دیگر امامی وجود نداشت تا خداوند متعال وعده خود را با او محقق گرداند، پس او باید بماند تا لحظه‌ای که مردم این آمادگی را پیدا کنند و پذیرای امام خود باشند و این قدر معرفت داشته باشند که امام خود را در مقابل ظلم و ستم و حکومت طاغوت یاری کنند.
نکته دوم: غیبت ایشان فلسفه‌های دیگری هم دارد که در روایات بیان شده است و دشمن با زیرکی و مغرضانه تنها همین مورد را بیان کرده و به نحوی سخن گفته است که انگار تنها فلسفه غیبت حضرت همین نکته بوده است، در حالی‌که مهم‌ترین فلسفه غیبت تحقق وعده الهی و فتح دنیا و حاکم شدن دستورات الهی بر کل دنیاست که تنها با ظهور حضرت رخ خواهد داد.[3]
نکته سوم: ما امام معصوم را واسطه فیض الهی و واسطه بین خلق و خالق می‌دانیم، اگر تنها یک لحظه امام معصوم روی زمین نباشد و دنیا خالی از حجت و امام باشد، زمین نابود می‌شود و فیض الهی قطع میگردد و تمام دنیا و اهل آن نابود می‌گردند. امام صادق(علیه‌السلام) در این باره می‌فرماید: «لَوْ بَقِيَتِ الْأَرْضُ بِغَيْرِ إِمَامٍ لَسَاخَت: اگر زمین بدون امام بماند، اهل خود را فرو می‌برد(نابود می‌شود)».[4]
بر این اساس اگر امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) که آخرین امام و آخرین ذخیره الهی است، کشته می‌شد، واسطه بین زمین و آسمان از میان رفته و خداوند فیض خود را قطع کرده و به نابودی زمین می‌انجامید. لذا لازم بود که ایشان از شر دشمنان و صاحبان قدرت در امان بماند، بر این اساس بهترین راه برای حفظ جان ایشان - در صورتی که خلیفه و تمام لشکریان او در صدد کشتن حضرت بودند- غیبت و پنهان شدن از دید همگان بود.
در نتیجه: چون بین شرایط موجود در زمان امام حسین(علیه‌السلام) و امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) تفاوت بسیاری وجود دارد، وظیفه آنان نیز فرق خواهد کرد و الا ائمه اطهار همیشه برای جان فشانی در راه دین آماده بوده و هرگز از مرگ نترسیده‌اند، گواه این ادعا شهادت یازده امام است که در راه احیای دین جان خود را فدا کردند.
___________________________________________
پی‌نوشت
[1]. طوسى، محمد بن الحسن، الغيبة، دار المعارف الإسلامية، قم، چاپ اول، 1411ق، ص 332.
[2]. لطفا به این مطلب مراجعه فرمایید.
[3]. لطفا به این مطلب مراجعه فرمایید.
[4]. كلينى، محمد بن يعقوب بن اسحاق، الكافی، دار الكتب الإسلامية - تهران، چاپ چهارم، 1407 ق، ج1، ص 179.
شبهه: در روایات شیعه نقل شده امام زمان آن‌ها از ترس جان ظهور نمی‌کند، یعنی از جان خودش در هراس است، از طرفی می‌گویند که امام حسین(علیه‌السلام) برای دین خدا جان فشانی کرد و بدون ترس و وحشت قیام کرد و جان خود را فدای دین اسلام کرد. این تناقض‌ها تنها در دین شیعه پیدا می‌شود.
پاسخ: امام زمان(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) آخرین ذخیره الهی است، یازده امام قبلی به شهادت رسیده‌اند، خداوند متعال نیز وعده داده است که دین داران و مستضعفان عالم را وارثان زمین خواهد کرد، پس باید این ذخیره الهی تا لحظه‌ای که خود خداوند متعال صلاح می‌داند، زنده بماند تا بتواند وعده الهی را محقق گرداند. شهادت حضرت ولی عصر(عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) هیچ سودی نداشت و مانند پدران خود به شهادت می‌رسید و جامعه هیچ تغییری نمی‌کرد.