-کرونا، جسمم را از حضور در اربعین محروم کرد ولی نمی دانست که عشق به حسین علیه السلام نه زمان می شناسد و نه مکان. به جای آن، امسال دلم را پُر از اربعین می کنم.
اهمیت چشیدن حلاوت معنویات
کسانی که حلاوت و شیرینی امور معنوی را می چشند بیشتر و سریع تر از دیگران در مسیر درک حقایق معنوی پیش می روند؛ از همین رو، در ادعیه اسلامی، توفیق درک شیرینی عبادت و تحفه های معنوی از درگاه الهی درخواست شده است؛ مثل این قسمت از دعاهای شب نیمه شعبان که از یگانه معبود خویش چنین درخواست می کنیم: «وَ أَذِقْنِي بَرْدَ عَفْوِكَ وَ حَلَاوَةَ ذِكْرِكَ وَ شُكْرِكَ وَ انْتِظَارِ أَمْرِك؛ [1] و خنکای عفوت، شیرینی یاد و شکرگذاری و انتظار امر(ظهور ولیّ) خود را به من بچشان.»
حلاوت امور معنوی به اندازه ای است که وقتی کسی آن را تجربه می کند دل از همه شیرینی های امور مادی برکنده و با همتی مضاعف در مسیر درک هر چه بیشتر حقایق امور معنوی می کوشد.
بر این اساس، حفاظت از حال و هوای معنوی که ناشی از چشیدن حلاوت بندگی خداست از اهمیت ویژه ای برخوردار است؛ زیرا بسیارند کسانی که در اثر بی توجهی نسبت به استمرار یک عمل نیک یا عبادتی خاص، کم کم از توفیق درک حلاوت معنوی آن محروم شده اند.
حال و هوای زیارت اربعین
کسی وجود ندارد که یک بار در راهپیمایی عظیم و بی بدیل زیارت اربعین شرکت کرده باشد، مگر این که شیفته و شیدای آن شده است.
گویا یک عمر به دنبال حلاوتی از این جنس بوده و الآن که توفیق درک چنین حس معنوی را یافته نمی خواهد از آن دل بکند و آرزو می کند هر چه زودتر اربعین بعدی فرا برسد و دوباره کام تشنه جان خویش را از زلال معنویت اربعین حسینی سیراب نماید.
و این خاصیت عشق حسینی است که چونان شمعی روشن می شود و هر لحظه بر دامنه و حرارت آن افزوده می شود چنان که رسول خدا صلّی الله علیه و آله فرمودند: «إِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ حَرَارَةً فِي قُلُوبِ الْمُؤْمِنِينَ لَا تَبْرُدُ أَبَدا؛ [2] برای شهادت حسین علیه السلام، حرارت و گرمایی در دل های مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمی شود.»
حال و هوای زیارت با پای پیاده در اربعین، نوعی از این آتش عشق حسینی در دل های مؤمنان است. امسال در سایه بیماری کرونا، باید بیش از هر زمان دیگری در اندیشه بازتولید جنس حرارت اربعینی در دل خود باشیم.
کرونا؛ حال و هوای اربعینت را نرباید
امسال که مشتاقان سرگشته پیاده روی زیارت اربعین از حضور در میعادگاه جهانی شیفتگان حسینی محروم شده اند لازم است با همان شور و شیدایی و با همان نیت های پاک و بلورینی که سال های گذشته در پیاده روی اربعین داشتند دست به کار بشوند و هر کسی به هر شکلی که می تواند بساط حال و هوای اربعینی دلش را برپا کند.
حسینی ها بدانند، مروارید گرانبهایی در دلهایشان به ودیعه نهاده شده است که نباید در آن، ذره ای خدشه و کم و کاستی ایجاد شود. این، سخن امام صادق علیه السلام است که در مورد اهمیت محبت به حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام می فرمایند: «مَنْ أَرَادَ اللَّهُ بِهِ الْخَيْرَ قَذَفَ فِي قَلْبِهِ حُبَّ الْحُسَيْنِ علیه السلام وَ حُبَّ زِيَارَتِه؛ [3] هر كس كه خدا خير خواه او باشد محبت حسين علیه السلام و زيارتش را در دل او مىاندازد.»
طبق این روایت، عشق حسینی دارای دو بُعد است؛ یکی بعد محبت به امام حسین علیه السلام و دیگری، بعد عطش زیارت آن حضرت. هم محبت و هم زیارت آقایمان حسین بن علی علیهماالسلام، زمان و مکان نمی شناسد و در هر گوشه ای از این عالم که باشی می توانی با یک سلام عاشقانه بر ارباب بی کفن، دلت را همپای زائران حرمش مُصفّا کنی.
حال یک عاشق را داشته باش!
رابطه بین چشیدن مزه امور معنوی و پایداری بر آنها یک رابطه دو سویه است. یعنی همان طور که درک حقایق معنوی موجب عزم بر مداومت نسبت به آنها می شود، استمرار و مداومت در کارهای معنوی نیز گونه ای از شوق و رغبت و حلاوت درونی را در انسان به وجود می آورد. چنان که قرآن کریم در مورد ویژگی نمازگزاران حقیقی می فرماید: «الَّذينَ هُمْ عَلى صَلاتِهِمْ دائِمُون؛ [4] همان كسانى كه بر نمازشان پايدارى مىكنند.»
پایداری بر نماز، انسان را کم کم با مزه عبادت آشنا می سازد. در مقابل این گروه کسانی هستند که از اهمیت دادن به این واجب الهی غافل می شوند که قرآن کریم در باره آنها می فرماید: «الَّذينَ هُمْ عَنْ صَلاتِهِمْ ساهُون؛ [5] کسانی كه از نمازشان غافلند.» غفلت این گروه نیز مانعی جدی بر سر چشیدن مزه عبادت و بندگی شان است.
از جمله عبادات هر چند مستحب ولی بسیار ارزشمندی که از طعم معنوی فوق العاده و فراموش نشدنی برخوردار است زیارت اربعین حضرت سیدالشهداء علیه السلام آن هم با پای پیاده است. حال و هوایی که انسان را مشتاق می کند از چنین حس و نشاط معنوی در تمام طول سال بهره ببرد.
امسال، وقت آن فرا رسیده که آستین همّت بالا زده و فکری برای تشنگی دل اربعینی مان کنیم. باید عاشق شویم تا همواره خود را در راه زیارت اربعین ببینیم و نه تنها ایام اربعین بلکه همه روز و شبمان مملو از عطر حسینی و خدمت به ارادتمندان به امام حسین علیه السلام شود.
آقا، می خواهد سپاهش باشیم
اگر چه عاشورای سال شصت و یک هجری، اماممان تنها گزارده شد، اما حسین علیه السلام می خواهد دوباره قیام کند. سپاهی به پهنای تمام جهان مهیا کرده است تا فرزندش حضرت مهدی عجّل الله تعالی فرجه الشریف را یاری کنند و این بار، بساط همه ظلم و سیه روزی را برای همیشه برچیند.
امسال، امام حسین علیه السلام به هر کدام از عاشقان هر ساله اربعین در تمام عالم مأموریت داده اند که با تمسک به سیره حسینی، حال و هوای اربعین بگیرند تا بوی اربعین نه تنها از مسیر نجف تا کربلا بلکه از گوشه گوشه جهان به مشام برسد.
آری! بهترین راه برای بازتولید حال و هوای اربعین در سالی که محروم از راهپیمایی عظیم آن شده ایم آن است که حضور خود در میان خیل مشتاقان را با رفتارهای حسینی از جمله کمک مؤمنانه، همدلی و همدردی با نیازمندان، گره گشایی از مشکلات حاد و متعدد جامعه اسلامی به خصوص جوانان و خلاصه، با سلوک عاشورایی اعلام کنیم.
با هر قدمی که برای حل مشکلی از مشکلات افراد و جامعه اسلامی برمی داریم بی تردید، فرسنگ ها به سوی کربلا شتافته ایم.
پی نوشت
[1] طوسى، محمد بن الحسن؛ مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ناشر: مؤسسة فقه الشيعة، بيروت، 1411 ق، ج2، ص: 835.
[2] نورى، حسين بن محمد تقى؛ مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل، ناشر: مؤسسة آل البيت عليهم السلام، قم، 1408 ق، ج10، ص: 318.
[3] ابن قولويه، جعفر بن محمد؛ كامل الزيارات، ناشر: دار المرتضوية، نجف اشرف، 1356 ش، النص، ص: 142.
[4] سوره معارج، آیه 23.
[5] سوره ماعون، آیه 5.
هر ساله در ایام اربعین حسینی، زیارت با پای پیاده، موجی از معنویت و شور معنوی را در دلها بر پا می کرد. امسال نیز باید به فکر ایجاد همان حال و هوای وصف ناشدنی در دلهایمان باشیم. اگر چه توفیق حضور در پیاده روی اربعین را نداریم اما نه عشق به امام حسین علیه السلام و نه زیارت آن حضرت هیچ کدام، زمان و مکان نمی شناسند. کافی است با سلامی بر ارباب بی کفن، چشمی بشوییم و دلی مصفا کنیم.