یکی از اهانت‌های ابن تیمیه به شیعه این است که هر جا ابن تیمیه حدیثی در فضایل اهل‌بیت (علیهم السّلام) دیده، با تمام توان در مقام انکار و یا تضعیف آن برآمده و این خود دلیل دیگری است بر دشمنی و خبث طینت او؛ این در حالی است که هرگز چنین موضعی را از او در برابر دشمنان اهل‌بیت (علیهم السّلام) نمی‌بینیم. گفتنی است کسی که می‌خواهد به برترین ...
اهانت ابن تیمیه به حضرت علی
یکی از اهانت‌های ابن تیمیه به شیعه این است که هر جا ابن تیمیه حدیثی در فضایل اهل‌بیت (علیهم السّلام) دیده، با تمام توان در مقام انکار و یا تضعیف آن برآمده و این خود دلیل دیگری است بر دشمنی و خبث طینت او؛ این در حالی است که هرگز چنین موضعی را از او در برابر دشمنان اهل‌بیت (علیهم السّلام) نمی‌بینیم.
گفتنی است کسی که می‌خواهد به برترین شخصیت جهان اسلام پس از رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) اهانت کند، طبیعی است که اهانت خود را واضح، صریح و آشکار بیان نکرده، بلکه با مکر و حیله‌های گوناگون به این کار رومی‌آورد. آنچه در پی می‌آید گوشه‌ای از اهانت‌های آشکار و بسیار رسوای ابن‌تیمیه است وگرنه اهانت‌های پنهان او به ساحت مقدّس امیرمؤمنان (علیه السّلام) مجالی طولانی می‌خواهد.
- تشکیک در برتری ایمان امیرالمؤمنان (علیه السلام): ابن تیمیه در یکی از اهانت‌هایش به ساحت مقدس امیرالمؤمنان (علیه السلام) این چنین در ایمان آن حضرت تشکیک نموده: «راه و روش اهل‌سنت در این باب، درست و مستقیم است؛ اما شما (شیعیان) با هم اختلاف نظر دارید؛ به این دلیل که اگر خوارج و یا کسانی که علی (علیه‌السلام) را کافر یا فاسق می‌دانند، یا معتزلی‌ها و مروانیان و دیگران که در عدالت علی (علیه‌السلام) تشکیک می‌کنند، اگر به شما شیعیان بگویند دلیلتان بر ایمان، امامت و عدالت علی (علیه‌السلام) چیست، دلیلی برای آن نخواهید یافت.»[1]
در سخن بالا، در حقیقت ابن تیمیه دلیلی را برای اثبات ایمان مولای متقیان، امیرالمؤمنان (علیه السلام) در دسترس ندیده و می‌گوید: اگر شیعه تلاش خود را برای اثبات ایمان، امامت و یا عدالت امیرمؤمنان (علیه‌السلام) به کاربرد دلیلی نخواهد یافت.
این سخن، دشمنی آشکار با کسی است که به نص صریح قرآن کریم «مؤمن» و حتی «ولیّ» و سرپرست مردم معرفی گردیده و به اعتراف بسیاری از علمای اهل‌سنت در شأنش، چنین نازل شده است: «إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُواْ الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاَةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ [مائده/55] سرپرست و ولیّ شما، تنها خداست و پیامبر او و آنها که ایمان آورده‌اند؛ همان‌ها که نماز را برپاداشته و در حال رکوع، زکات می‌دهند.»
- تشکیک در برتری علمی امیرالمؤمنان (علیه‌السلام): ابن تیمیه، در بسیاری موارد، حتی چشم دیدن مقامات علمی آن حضرت که دوست و دشمن بدان معترفند را ندارد؛ به همین‌رو، می‌کوشد تا این مقام را نیز انکار کرده و دشمنی آشکار خود را به نمایش گذارد و از سوی دیگر، موقعیت علمی دیگرانی که خودشان اعتراف به ناآگاهی و عجز علمی داشته‌اند را بالا ببرد؛ وی در این‌باره می‌نویسد: «معروف، آن است که علی (علیه السلام) دانش خود را از ابوبکر فرا گرفته است.»[2] همان ابوبکری که پس از سال‌ها مسلمانی معنای بسیاری از حقایق قرآنی را نمی‌دانست.
- تشکیک در برتری قضاوت امیرمؤمنان «علیه‌السلام»: همچنین ابن تیمیه حقیقت دیگری را که دوست و دشمن به آن اعتراف نموده‌اند را منکر گردیده: «این سخنن پیامبر که علی در قضاوت کردن از همه صحابه شایستگی بیشتر دارد، در حالی است که لازمه قضاوت، آگاهی و دین‌داری است، بدین جهت مشخص می‌گردد که این حدیث بی سند، غلط و غیر قابل استدلال بوده و هیچ‌کس آن‌را در کتاب‌های روایی مشهور با سند صحیح و یا حتی سند ضعیف نیاورد؛ بلکه کسانی آن‌را روایت می‌کنند که به دروغ‌گویی مشهورند.»[3]
دروغ‌گویی و انکار آشکار ابن تیمیه در حالی است که محمد بن اسماعیل بخاری در کتابی که به گمان اهل‌سنت و وهابیت، صحیح‌ترین کتاب پس از قرآن کریم است از قول عمربن‌خطاب آورده: «ابن عباس گوید: عمربن‌خطاب گفت: اُبیّ بن کعب از همه بیشتر قرآن می‌خواند و علی بن ابی‌طالب برای قضاوت، بهترین ماست.»[4] مگر این‌که ابن‌تیمیه کتاب بخاری، را کتاب مشهوری ندانسته و حاضر باشد روایاتی که در این کتاب آمده را دروغ دانسته و مؤلف آن‌را نیز از دروغ‌گویان مشهور به شمار آورد.
- تشکیک در جنگ‌های امیرمؤمنان (علیه‌السلام): ابن تیمیه در کتاب منهاج السنة (شما بخوانید منهاج البدعة) می‌نویسد: «به روافض (شیعیان) گفته می‌شود: اگر ناصبی‌ها به شما بگویند: «علی (علیه السلام) خون مسلمانان را حلال دانست و بدون دستور خدا و پیامبر برای ریاست خودش جنگید -و حال آن‌که حضرت حضرت فرموده: فحش دادن به مسلمان سبب فسق است و جنگ با او کفر و فرموده «پس از من دوباره به دوران کفر و جاهلیت باز نگردید، چون عده‌ای از شما گردن دیگری را می‌زند- پس علی بدین سبب کافر است» دلیل شما (رافضه) در پاسخ دلیل ایشان (نواصب) قوی‌تر نخواهد بود؛ زیرا روایاتی که ایشان بدان استدلال کرده‌اند، صحیح است.»[5] پناه می‌بریم به خداوند از این سخنان هتاکانه و زشت ابن تیمیه که او دلایل نواصب و دشمنان امیرمؤمنان (علیه السّلام) برای اثبات اکاذیبشان نسبت به آن حضرت را قوی‌تر دانسته، ولی دلایل شیعیان در اثبات فضایل آن حضرت را سست و ناچیز دانسته و به هر طریقی در آنها خدشه می‌کند.
پی‌نوشت:
[1]. منهاج السنة النبویة، ابن تیمیه، مؤسسه قرطبة، مصر، ج 4، ص 386.
[2]. منهاج السنة النبویة، ابن تیمیه، مؤسسه قرطبة، مصر، ج 5، ص 513.
[3]. منهاج السنة النبویة، ابن تیمیه، مؤسسه قرطبة، مصر، ج 7، ص 512.
[4]. صحیح بخاری، بخاری، دار ابن کثیر، بیروت، ج 4، ص 1628.
[5]. منهاج السنة النبویة، ابن تیمیه، مؤسسه قرطبة، مصر، ج 4، ص 499.