ابن تیمیه در بسیاری از موارد علیرغم اینکه در ظاهر اظهار محبت و دوستی نسبت به شخصی از انبیاء واولیاء می‌نماید ولی در عمل و در ادعاهایی که در کتبش می‌آورد، عملا اگر نگوییم دشمنی، دست کم چیزی به اسم محبت از آن برداشت نمی‌شود. شاید عجیب باشد که بگوییم او محبتی به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نداشته است. ولی از اهانت‌های گاه و بیگاه او...
دشمنی ابن تیمیه با پیامبر
ابن تیمیه در بسیاری از موارد علیرغم اینکه در ظاهر اظهار محبت و دوستی نسبت به شخصی از انبیاء واولیاء می‌نماید ولی در عمل و در ادعاهایی که در کتبش می‌آورد، عملا اگر نگوییم دشمنی، دست کم چیزی به اسم محبت از آن برداشت نمی‌شود. شاید عجیب باشد که بگوییم او محبتی به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) نداشته است. ولی از اهانت‌های گاه و بیگاه او به شان و منزلت نبی مکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) اسلام چیزی جز این مطلب نمی‌توان استنباط کرد.
به عنوان مثال یکی از این اجحاف‌هایی که ایشان روا می‌دارد در حق پیامبر مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) است. در مطالب پیشین اهانت‌های ایشان به پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) را از عدم پذیرش عصمت ایشان یا توهین به والدین آن حضرت، بیان کردیم.[1] اکنون یکی دیگر از اهانت‌های او به خاتم انبیاء (صلی الله علیه و آله و سلم) این است که برای ایشان حتی به اندازه‌ی حضرت ابراهیم (علیه السلام) منزلت و مقام قائل نیست.
او درباره‌ی تبرک و نماز خواندن مسلمین، غار حراء، می‌گوید اسلام برای محو این مسائل آمده، و غار حراء هیچ خصوصیتی ندارد، که عبادت در آن مزیت داشته باشد.[2]
حال آنکه غار حراء محل نزول آیات الهی است و این شرافت بر کسی پوشیده نیست. غیر از اینکه این مکان مشرف است به اینکه جایگاه نماز و عبادت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) است. به عبارت دیگر اینجا مصلای ایشان است. و عجیب اینکه ابن تیمیه در حالی مزیت و ویژگی مصلای پیامبر را انکار می‌کند که:
اولا در قرآن خداوند به نماز خواندن در مقام ابراهیم امر کرده است «وَ اتخَّذُواْ مِن مَّقَامِ إِبْرَاهِمَ مُصَلى.[بقره/۱۲۵] مقام ابراهیم را جایگاه نماز قرار دهید...» چگونه می‌شود که خداوند به نماز در مقام ابراهیم (علیه السلام) امر می‌کند، ولی از نماز خواندن در مصلای پیامبر خاتم (صلی الله علیه و آله و سلم) که به مراتب مقام و منزلتش از حضرت ابراهیم (علیه السلام) بالا‌تر و بر‌تر است، نهی کرده باشد.
ثانیا نووی می‌گوید: سلف و خلف بر تبرک به نماز خواندن در مصلای پیامبر در روضه‌ی مبارکه و دخول در غار حراء اجماع دارند.[3] عجیب است که ابن تیمیه دائما دم از پیروی از سلف می‌زند، ولی دائما از رفتن مسیری که ایشان پیموده‌اند، تخطی می‌کند. حال از این دوگانگی در رفتار و بیان چه نتیجه‌ای می‌توان گرفت؟ قضاوت با شما...
پی‌نوشت:
[1]. ابن تیمیه و انکار عصمت پیامبر (ص) و ابن تیمیه و ادعای کفر والدین پیامبر (ص)
[2]. ابن تیمیة، أحمد بن عبد الحلیم (م ۷۲۸)، اقتضاء الصراط المستقیم لمخالفة أصحاب الج حیم، ج۲، ص ۳۵۴، تحقیق: ناصر عبد الکریم العقل، دار عالم الکتب، بیروت، چاپ هفتم، ۱۴۱۹ ق.
[3]. اخطاء ابن تیمیه فی حق رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) و اهل بیته، محمد سید صبیح، ص ۴۹۲، قاهره، ۱۴۲۳ق.