وهابیان به تبع کتب بزرگان و پیشینیان خود، می‌گویند اصلا پیامبر در زمان صدر اسلام با مشرکانی جنگید که همه‌ی فضائل اخلاقی و عبادی را دارا بودند و تنها در مسائلی چون نذر و استغاثه و دعاء دست به دامن غیر خدا می‌شدند و این سبب کفر ایشان شده بود. لذا پیامبر تنها برای اصلاح این موارد بود که با ایشان جنگ نمود، و الا مشکل دیگری نداشتند.
جنگ پیامبر با مشرکان از دیدگاه وهابیت
از جمله ادعاهایی که وهابیت به پشتوانه‌ی کتب اعتقادی خود، یعنی کتبی چون «کشف الشبهات» و «التوحید» محمد بن عبدالوهاب، دارند این است که اصلاً پیامبر برای مبارزه با مشرکانی آمده است که تنها جرم ایشان نذر و قربانی و استغاثه و ... برای غیر خدا بود، و الا هیچ مشکل دیگری نداشتند.
این عبارت دقیقاً مبتنی بر نظر محمد بن عبدالوهاب است که در کشف الشبهات به آن اشاره می‌کند و می‌گوید: مشرکان، شب و روز به درگاه خدای سبحان دعا می‌کردند! سپس برخی از آن‌ها از ملائکه می‌خواستند به سبب پاکی و قربشان به خدا از او بخواهند آنان را بيامرزد، يا شخص صالحی مثل لات! يا پيامبری مانند عيسی را عبادت می‌کردند، و دانستی که پيامبر خدا (صلّی الله عليه و آله و سلّم) به سبب اين شرک با آنان جنگيد و به اخلاص در عبادت دعوتشان کرد.
بنابراين پيامبر (صلّی الله عليه و آله و سلّم) با آنان جنگيد تا همه دعاها، نذرها، قربانی‌ها، استغاثه‌ها و عبادات برای خدا باشد.[1]
حسن بن فرحان در نقد این کلام می‌گوید: «چگونه این مساله ممکن است. اگر این‌ها شب و روز، خدا را می‌خواندند، دیگر خدا به پیامبرش نمی‌فرمود که آن‌ها را از عبادت خدایان دروغین بر حذر دار. به‌علاوه که آیات بسیاری موید این است که این‌ها تنها لات و عزی و... را می‌خواندند، نه خدای یگانه را. «قَالُواْ رَبَّنَا هَؤُلَاءِ شُرَكَاؤُنَا الَّذِينَ كُنَّا نَدْعُواْ مِن دُونِكَ.[نحل/86] می‌گويند: پروردگارا اينها بودند آن شريکانی که ما به جای تومی‌خوانديم».»[2]
در واقع شیخ می‌خواسته برای توجیه تکفیر مسلمانان به این کلام متوسل شود و این را زمینه‌سازی برای تکفیرش قرار داده است. حال آن‌که سراسر این مطالب ساختگی است، چون چیزی در قرآن و تاریخ از زهد و عبادت شبانه‌روزی مشرکین نقل نشده، ولی این مطالب در قرآن آمده است که علت شرک آن‌ها اخراج مسلمین، انکار پیامبر و شرک اکبر بوده است.[3]
پی‌نوشت:
[1]. ابن عبدالوهاب، محمد، کشف الشبهات، ص10، ناشر: وزارت ارشاد عربستان،1410ق.
[2]. مالکی، حسن بن فرحان، داعیا و لیس نبیا، ص 47 و 44، ناشر: مرکز دراسات تاریخی، اردن، 2004م.
[3]. همان.