پدرم می گفت آدمها در دنیا سه دسته هستند:
عده ای همه فکر و ذهنشان این است که دنیای خودشون رو آباد کنند. عده ای با دنیا میانه ای ندارند و زاهد هستند. عده ی سوم انسان هایی هستند که هم برای دنیا و هم آخرت تلاش می کنند.
پدرم می گفت آدمها در دنیا سه دسته هستند:
عدّه ای همۂ فکر و ذهنشان این است که دنیای خودشون رو آباد کنند.
اینها با خوشی های دنیا شاد و با ناخوشی های آن غمگین و دیگران را برای نرسیدن به اهدافشان مقصر می دانند و تا جایی که بتوانند دیگران را فدا می کنند تا به خواسته های خود برسند.
عده ای با دنیا میانه ای ندارند و تلاشی که از بهره های دنیایی استفاده کنند ندارند و فکر می کنند هرچه از نعمات دنیا فاصله بگیرند آخرت خود را آباد کرده و جزء نفرات اول بهشتی هستند.
عده ی سوم انسان هایی هستند که هم برای دنیا و هم آخرت تلاش می کنند.
اینها باهوشانی هستند که از فرصت های دنیا برای آبادی خانه آخرت بیشترین بهره را می برند.
در عین حالی که برای رسیدن نعمت های دنیا تلاش می کنند اما هیچ چیز را برای خود نمی خواهند و داشته های خود را با دیگران تقسیم می کنند.
اینها از دو گروه اول برترند چرا که از مواهب دنیایی بهرمند هستند و در سختی های دنیا رنج نمی کشند زیرا دنیا را شناخته و آخرت خود را بیشتر از دنیاگریزان آباد کرده اند.
اشتباه گروه اول این است که خوشی را در دنیا می بینند و مرگ را پایان آن
و اشتباه گروه دوم این است که خوشی را در ترک دنیا می بینند.
پسرم خوشی ها و ناخوشی ها هر دو در دنیاست.
به دنبال آن باش که خوشی ها را کشف کنی و بر ناخوشی ها صبر کنی
کشف خوشی ها جز در اطاعت خدا و صبر بر ناخوشی ها جز از شناخت دنیا حاصل نمی گردد.
نتیجه این دو آبادانی زندگی آخرتی تو خواهد بود.