امام صادق علیه السلام به آزار زبانی به عنوان رفتار ناشایست اجتماعی اشاره کرده و براي آن مجازاتی سخت تر در قیامت بيان می کند. به اين معنا که هرگونه رفتار کوچک و بزرگی که موجبات اذيت و آزار مومنان را فراهم آورد در دنيا و آخرت تاثيرات خود را به جا خواهد گذاشت و شخص مکافات عمل خويش بی‌بهره نخواهد ماند.
زخم زبان و دل شکستن
يکي از مهمترین مسائل با ارزش و مهم اجتماعی، حفظ حريم اشخاص جامعه از سوي افرادی است که جامعه را تشکيل می‌دهند زيرا اين گونه است که جامعه برپا می‌ماند و همدلی در آن افزايش می‌يابد و اجتماع انسجام پیدا می‌کند و تقويت می‌گردد. بخش از آموزه هاي اسلام به مسائلی اختصاص دارد که اين پيوندهای اجتماعی را استوار کرده و پايه‌هاي آن را محکم می‌کند از جمله اين آموزه‌ها می‌توان به ايثار، تعاون، عفو و گذشت و مانند آن اشاره کرد و در مقابل آن عواملی هستند که انسجام اجتماعی را کاهش می‌هند و به عنوان عملی زشت جرم تلقی شده و مجازات دنیوی و اخروی بر آن در نظر گرفته شده است.
امام صادق علیه السلام به آزار زبانی به عنوان رفتار ناشایست اجتماعی اشاره کرده و براي آن مجازاتی سنگین‌تر در قیامت بيان می‌فرماید به اين صورت که هرگونه رفتار کوچک و بزرگی که موجبات اذيت و آزار مومنان را فراهم آورد در دنيا و آخرت تاثيرات خود را به جا خواهد گذاشت و شخص مکافات عمل خويش بی‌بهره نخواهد ماند اگر کسی با نگاهش کسی را می‌آزارد از سايه الهی بی‌بهره خواهد شد اگر با زبان ديگري را بيازارد می‌بايست خود را آماده کند که از رحمت الهی محروم شود آن حضرت می‌فرمايد:
من اعان علي مومن بشرط کلمه لقي الله عز وجل يوم القيامه مکتوب بين عينيه: آيس من رحمتي هرکه جزیی از یک کلمه به زبان مومنی کمک کند، روز قیامت خدا را در حالي ديدار مي کند که ميان دو چشمانش نوشته شده است: نوميد از رحمت من. (1)
پيامبر گرامي صلی الله علیه و آله فرمود: من نظر الي مؤمن نظره ليخيفه بها، اخافه الله عزو جل يوم لاظل الاظله هر که مؤمنی را با نگاه خود بترساند، خداوند او را در روزی که هيچ سايه‌ای جز سايه او نيست، بترساند. (2)
از نظر پيامبر صلی الله علیه و آله اذيت و آزار مومن برابر با اذيت و آزار رسول خدا صلی الله علیه و آله برابر با اذيت خداوند است که چنين شخصی در تمامی کتب آسمانی و الهی از تورات و انجيل و زبور و قرآن، انساني ملعون می‌باشد.
بعضی از افراد با کارهای خويش دل مومنان را به درد می‌آورند و آنان را غمناک و اندوهگين می‌سازند. اين افراد حتی اگر همه دنيا را براي شاد کردن وی به او هدیه دهند و آن را کفاره آن قرار دهند، اين کار نمی‌تواند کفاره زشتی عمل دل شکستن مومن باشد و شخص آزاردهنده گمان نکند که با اين کارش پاداشی می‌برد زيرا اندوهی که در دل مومنی انداخته و حزن و اندوهی که در يک لحظه بر جانش نشانده است، هيچ چيز نمی‌تواند آن را از بین ببرد اين است که گفته‌اند انسان نبايد کاري کند که دلی غمناک گردد که هيچ چيزی نمی‌تواند کفاره آن باشد پيامبر گرامي مي‌فرمايد: هر که مومني را غمگين کند، آن گاه دنيا را به او بدهد، اين بخشش کفاره عمل او نخواهد بود و براي او پاداشی به دنبال نخواهد داشت. (3)
پی نوشت :
1- کافي ج ۲ ص ۳۶۸
2- وسايل الشيعه ج۸ ۶۱۴
3- بحار الانوار ج ۵۷ ص۱۵۰