مواظب اپیدمی همجنسگرایی باشیم!

اخیرا واتیکان برای چندمین بار اعلام کرد که کلیسای کاتولیک، ازدواج همجنسگرایان را تایید نمی‌کند و به رسمیت نمی‌شناسد؛ زیرا همجنس گرایی نوعی «گناه» است که مورد بخشش خدا قرار نمی‌گیرد. البته همه ادیان آسمانی (اسلام، مسیحیت و یهود) با 6 میلیارد پیرو که احکام و دستورات آن مطابق با فطرت و هنجارهای انسانی است همجنسگرایی را گناه می‌دانند و طبیعتاً آن را باید یک ناهنجاری و اختلال بدانیم. اما در تصویر بالا، نقشه‌ تصویب قانون اختلال همجنسگرایی را که توسط پارلمان‌ها و با تأیید رؤسای جمهور آن‌ها به رسمیت شناخته شده، می‌بینید! در طول سه سال گذشته،‌ بیش از ۳۲ کشور، ازدواج همجنس‌بازان را تصویب کرده‌اند! و این معنایش شروع یک اپیدمی خطرناک در جامعه جهانی به نام اختلال همجنسگرایی است.
اما جدا کردن این ناهنجاری از لیست اختلالات جنسی در علم روانشناسی، هرگز باعث طبیعی و هنجاری بودن آن نشد و نخواهد شد. جالب است که انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) با اغراض سیاسی و تجاری با قدمتی زیر 150 سال و برخلاف نظر روانشناسان برجسته به صورت غیرعلمی و کاملا غیرکارشناسانه و صرفا براساس رأی گیری، این بیماری را از لیست خارج نموده است. حال آنکه 42 درصد از روانشناسان بزرگ دنیا به شدت با این کار مخالف بودند.
عوامل مختلفی از جمله تربیتی، اجتماعی و فیزیولوژی در بروز اختلال همجنسگرایی نقش دارند، اما عوامل تربیتی و اجتماعی از عوامل مهم تری هستند؛ مثلا پسربچه هایی که در محیط دخترانه پرورش یافته باشند، احتمال اینکه در دوران بزرگسالی دچار اختلال هویتی شوند و خود را با جنس مونث همانندسازی کنند وجود دارد و این خود مقدمه گرایشات همجنسگرایی خواهد شد.
در کشورهای مختلف به طرق متفاوت درصدد حل این مسئله هستند، اما قطعا همجنسگرایی قابل درمان است. لذا لازم است در قدم اول علل و عوامل بروز آن بررسی شود، سپس برای درمان آن اقدام نمود، نه اینکه با خارج کردنش از لیست بیماری با آن برخورد کرد که در آن صورت، در آینده نه چندان دور با یک اپیدمی در این زمینه مواجه خواهیم شد؛ مانند کشورهایی که ابتدا بدون تحقیق و بررسی منکر بیماری زایی ویروس کرونا بودند، ولی بعدا با یک اپیدمی بزرگی مواجه شدند.