تاکنون هیچ خواستگاری نداشته و ندارم

تاکنون هیچ خواستگاری نداشته و ندارم

باسلام.من دختری هستم29ساله ومجرد.در 9ماهگی با آب جوش تقریبا همه جای بدنم سوخت.الان هم جایش خیلی واضح معلوم می باشد.هزینه جراحی پلاستیک ندارم.دکترها گفتن نمی شود لیزر کنیم.من تاکنون هیچ خواستگاری نداشته و ندارم.فامیل دوست آشنا وحتی غریبه به من میگویند کسی خواستگاریت نمی اید.کسی واسطه ازدواج با من نمی شود.

پدر و مادرم می گویند تو دیگر نمی توانی ازدواج کنی.من هرجا می روم مثلا عروسی مجلس باشگاه و حتی خرید تیکه های بدی می شنوم.قبلا چندان برام اهمیتی نداشت.ولی حالا دیگران طوری بامن برخورد کردند که حالت بدی به من دست داده.چند ساله افسردگی شدید گرفتم.حتی 2بار هم خودکشی کردم.من نمی توانم با این بدنم زندگی کنم.حالم از خودم بهم میخورد.یک روز یکی از اقوام مرا دید وگفت چرا تابه حال جراحی نکردی؟ رفتاردیگران اذیتم می کند..تقریبا فقط می خواهم ازدواج کنم ولی نمی شود.آدم مذهبی بودم.قرآن نماز روزه نماز شبم ترک نمی شد.ولی الان از آدمهای مسلمان متنفرم.به خدا خیلی کفر می گویم.چون برای هرچی دعا کردم رویم را به زمین انداخت.خدا دوست داره من گناه کنم.به آدمهای بد همه چیز میدهد. شما خیلی دیر جواب میدید.منم حال وحوصله ندارم..تو را خدا زود جوابم را بدهید.حس خودکشی از ذهنم دست بردار نیست.تو را خدا زود جوابم را بدهیدمن صبرم تمام شده.

پاسخ

سلام
 انسانها (به استثناء اوصیا و انبیاء که آنها هم درجاتی دارند) بدون عیب و نقص نیستند بعضی مواقع ممکن است عیوب در جسم انسانی باشد و بعضی مواقع عیب و نقص ها روحی و عقلی اند شما هم از این قاعده مستثنی نیستید و فقط چون عیب شما ظاهری است خیلی به چشم میاد البته این تنها شما نیستید که دچار نقص فیزیکی هستید بلکه میلیون ها انسان در جهان نقص بدنی دارند، و با این حال می بینی کارهایی را انجام می دهند که کمتر افرادی می تواند از پس این امورات برآید.

به نظر می رسد مشکل شما بیشتر نا امیدی از درگاه الهی است! و علت این نا امیدی هم کم رنگ کردن رابطه ات با پروردگار می باشد وقتی شما می فرمایی نسبت به خداوند کفر می گویی نتیجه اش همین می شود که از زندگی سیر بشی خداوند می فرماید:وَلاَ تَيْأَسُواْ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِنَّهُ لاَ يَيْأَسُ مِن رَّوْحِ اللّهِ إِلاَّ الْقَوْمُ الْكَافِرُونَ (از رحمت‏ خدا نوميد مباشيد زيرا جز گروه كافران كسى از رحمت‏  خدا نوميد نمى‏ شود)[یوسف/87] لذا با توجه به آیه شریفه می توان گفت کفر یکی از دلایل نا امیدی است پس بهتر است مثل سابق که فرمودی اهل نماز و روزه بودید به اعمال صالح رو بیاورید مخصوصا در این شب های با فضیلت که بهترین زمان برای مستجاب شدن دعا ها می باشد حتما از دعا غافل نشوید.

شما هیچ وقت نباید بگویید که من نمی توانم شوهر داشته باشم و شوهر کنم چرا که این فکر باطل می باشد و شما به گفته خودتان با شخصی ازدواج موقت کرده اید لذا معلوم می شود که شما جذابیت لازم برای ازدواج را دارید چون اگر غیر از این بود آن مرد سراغ تان نمی آمد پس وقتی توانستی ازدواج موقت بکنی حتما می توانی ازدواج دایم هم داشته باشی به شرطی که بتوانی خودت را حفظ کنی و برای خودت ارزش قائل شوی .

مسئله بعد درباره استجابت دعا است . دعا شرایطی دارد و نباید عدم مستجاب شدن دعا ما را از درگاه الهی نا امید کند امام صادق علیه السلام می فرماید:«مؤمن پيوسته در نيكي و راحتي و مهرباني خداست تا زماني كه استعجال نكند پس چون استعجال كند نوميد مي شود و دعا را ترك مي كند. راوي مي گويد: از ايشان پرسيدم: چگونه استعجال مي كند؟ فرمودند: با خود مي گويد مدتي طولاني دعا كردم و اجابت نشد.»[1] لذا دعا را اصلا فراموش نکنید و نا امید هم نباشید.

در مورد ازدواج موقت تان هم عرض کنم که این مسئله برای شما که نیاز شدید به ازدواج دارید خیلی کمک نمی کند چون این ازدواج پاسخگوی نیازهای عاطفی تان نیست و از طرفی طبق نظر بعضی مراجع رضایت پدر در ازدواج شرطه که شما رعایت نکردید البته اگر ازدواج موقت بلند مدت و زیر نظر خانواده داشته باشید می تواند برای تان مفید باشد.

خلاصه مطلب اینکه شما برای رهایی از این مشکل 1: به در گاه الهی امیدوار باشید و دعا و نیایش کنید 2:هیچ وقت نقص بدنی را محدودیت ندانید و بدانید کسانی هستند که این گونه مسائل برای شان مهم نیست و فقط دنبال اخلاق خوب می باشند 3:نسبت به ازدواج تان تلاش کنید و از راههای ذکر شده در سایت برای جذب خواستگار استفاده نمایید 4:می توانید از اشخاص امین هم در این زمینه کمک بگیرید و برای شان بسپارید که در صورت داشتن مورد مناسب شما را معرفی کنند 5:از توقعات بی مورد کوتاه بیایید و با هم کفو خود ازدواج کنید اگر شما سوختگی را عیب بدانید پسرهای زیادی هم هستند که به نوعی نقص جسمی دارند می توانید با آنها ازدواج کنید(اگر پسر سالم به خواستگاری تان نیامد)

موفق باشید

پی نوشت ها
[1]الحياة، ج 1، ص 403.